Μπα! Και δηλαδή γιατί δε σου αρέσει η κυβέρνηση;

Ήταν λίγο μετά τις 6 το απόγευμα. Ο ήλιος χάιδευε απαλά τα κεφάλια μας, ακριβώς όπως, λίγες ώρες νωρίτερα, το Άγιο Πνεύμα χάιδεψε ως πύρινη γλώσσα την κόμη του πρωθυπουργού. Η ανακοίνωση που ακολούθησε από τη νέα εκπρόσωπο της κυβέρνησης δικαίωσε τις προσδοκίες μας αλλά και την επιλογή του Αντώνη Σαμαρά να κάνει ανασχηματισμό τέτοια μέρα. Πληροφορίες από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, άλλωστε, τον θέλουν εφεξής για ανασχηματισμό να προτιμά του Αγ. Πνεύματος στο θερινό εξάμηνο και των Φώτων για το χειμερινό, όπου, για ευνόητους λόγους, αντί για πύρινη γλώσσα, η επιφοίτηση θα έρχεται με κουτσουλιά από λευκό περιστέρι.

Τα κανάλια είχαν από νωρίς φροντίσει για τη λεγόμενη αναμονή κοινού. Ανά 5 με 10 λεπτά οι καλοί συνάδελφοι των τηλεοπτικών σταθμών διέκοπταν το πρόγραμμά τους (κάτι επαναλήψεις από τον καιρό του Νώε) λόγω έκτακτης επικαιρότητας. Όπου έκτακτη επικαιρότητα, το τάδε ή το δείνα όνομα που «στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού» ενημέρωνε ότι αναλαμβάνει ή δεν αναλαμβάνει ή πιθανόν να κληθεί να αναλάβει ή τον παίρνουμε αλλά δεν έχει σήμα εκεί που είναι κι άλλα τέτοια μεγαλειώδη. Λες και έχει μεγάλη σημασία για τον μέσο πολίτη της χώρας αν θα μάθει 10 λεπτά νωρίτερα ποιος θα είναι ο επόμενος υφυπουργός υγείας. Δημοσιογραφικός αυτισμός (και τσάμπα τηλεοπτικό πρόγραμμα).

Ε, η συνέχεια ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Άνθρωποι άφθαρτοι, με νέες ιδέες και όρεξη για δουλειά. Άνδρες και γυναίκες (αλλά βασικά άνδρες) έτοιμοι να δώσουν το 100% τους για να ενισχύσουν τη μεγάλη εθνική προσπάθεια. Ο καθένας τους κορυφαίος στον τομέα που καλείται να υπηρετήσει μετά τη λαμπρή τελετή της ορκωμοσίας. Ποιον να πρωτοαναφέρεις;! (Κανέναν δεν θα πρωτοαναφέρεις γιατί, όπως λέει κι ένας συνάδελφος αγαπημένος, τι ανοίγεις μέτωπα; Άσε τον καθένα να νομίζει ότι μιλάς για τον διπλανό του).  

Η ανακοίνωση του νέου σχήματος σκόρπισε ρίγη συγκίνησης απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, απ’ την πινέζα ως τη Γαύδο κι απ το Καστελλόριζο ως τους Παξούς βγήκαν στους δρόμους κι ο τόπος έζησε σκηνές που όμοιές του δεν είχε δει η χώρα απ’ όταν ο Χαριστέας έβαλε εκείνο το απίστευτο μέσα στο ΝταΛουθ κι έγινε ο νέος Νίκος Γκάλης.

Ωραία θα ΄ταν...

Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο κόσμος δεν έμεινε ικανοποιημένος από τους νέους υπουργούς. Στο εκλογικό σώμα που ψήφισε τον Θοδωρή Ζαγοράκη και την Εύα Καϊλή για το Ευρωκοινοβούλιο, φάνηκε χαμηλό το επίπεδο των νέων υπουργών. Στο διαδικτυακό καφενείο οι χρήστες απόρησαν με τη λογική του πρωθυπουργού και την αποτελεσματικότητα του νέου σχήματος, στο καφενείο το κανονικό, η συζήτηση έγινε ακόμη πιο συγκεκριμένη, με τους εμβληματικούς γέροντες, αυτούς που κάποτε σκοτώνονταν για τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή, να αρκούνται τώρα στη γνωστή εθνική κατάρα: «Που να τους πάρει και να τους σηκώσει και τους τρακόσιους που τρακόσιες να ‘ναι οι ώρες τους κι εκείνες στο κρεβάτι».  

Και να σκεφτείς πως, αυτή τη φορά, ο ανασχηματισμός έρχεται μισό μήνα μετά από εκλογές. Ούτε τα παραβάν απ το στεγνωτήριο δεν έχουμε βγάλει καλά καλά.

ΥΓ: Για την ιστορία, πάντως, το μήνυμα των εκλογών ο Σαμαράς το έλαβε  μια χαρά: 1)Βόλεψε το ΠΑΣΟΚ να μη φύγει ο Βαγγέλης! 2)Βόλεψε τον Λοβέρδο για να υπάρχει Ελιά! 3)Κλείσε το μάτι στην ακροδεξιά (κι άλλο γιατί, μεταξύ μας, τι θα απογίνουμε χωρίς Μπαλτάκο; Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια κάποια λύση)και 4) κάνε υπουργούς όσους βουλευτές προέρχονται από περιφέρειες που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖA !

Ευρωπαίος πολίτης ή κουκί και φέτος;

Σαν τη μέρα της μαρμότας ξεδιπλώνονται, η μία μετά την άλλη, οι προεκλογικές περίοδοι στη χώρα «που γέννησε τη Δημοκρατία». Το διακύβευμα σταθερό σε κάθε αναμέτρηση ανεξαρτήτως αν πρόκειται για εκλογές τοπικές, αυτοδιοικητικές, ευρωπαικές: Το μέλλον των κομμάτων.

Και θα πεις τωρα... Μα καλά, μόνο στην Ελλάδα νοιάζονται τα κόμματα για την επιβίωσή τους; Προφανώς όχι! Απλώς στις άλλες χώρες, σε αρκετές εξ αυτών τουλάχιστον, τη βιωσιμότητά τους τα κόμματα προσπαθούν να την εξασφαλίσουν μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις. Κι ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει, και πάλι υπάρχει πρόθεση, έστω και στοιχειωδώς, να τηρηθούν τα προσχήματα. Μην πεις φόρα παρτίδα στον ψηφοφόρο ότι τον βλέπεις κουκί.

Εμείς, λοιπόν, οι εν Ελλάδι ψηφοφόροι, στις 25 του μήνα, μάθαμε, ψηφίζουμε όχι για να ενισχύσουμε τη μία ή την άλλη ομάδα της Ευρωβουλής. Όχι για να καθορίσουμε την ταυτότητα του ευρωπαίου νομοθέτη, που ορίζει πια τα πάντα, από τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, μέχρι το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Θεός φυλάξοι! Γι’ αυτά ας ψηφίσουν οι άλλοι, οι κουτόφραγκοι.

Εμείς οι Hellenes, που λέει και η υποψηφία του ΕΠΑΜ, είμαστε ξύπνιοι και δεν μασάμε με τέτοιες σαχλαμάρες. Στις 25 Μαΐου ψηφίζουμε είτε για να φύγει αυτή η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ), είτε για να μην φύγει το ΠΑΣΟΚ απ΄αυτή την κυβέρνηση (Βενιζέλος), είτε για να μη γίνουμε Ουκρανία, Τουρκία, χώρα του Μαγκρέμπ (Γρηγοράκος), είτε για να μην επιστρέψει (;!) η χώρα στην κρίση (ΝΔ-Σαμαράς).

Ακολουθούν ορισμένα χρήσιμα αξιώματα, όπως αυτά προέκυψαν από ρήσεις πολιτικών ανδρών αυξημένου εκτοπίσματος, στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου.

-Εις περίπτωσιν κατά την οποία το άθροισμα των ποσοστών των δύο κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού είναι μικρότερο εκείνου που θα συγκεντρώσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση οφείλει να πέσει από μόνη της για να πάει η χώρα σε εθνικές εκλογές.

-Εις περίπτωσιν κατά την οποία το ποσοστό της Ελιάς δεν ικανοποιήσει το πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση θα πέσει. (Ποιος έχασε τις μαράκες του εξάλλου;)

-Εις περίπτωσιν κατά την οποία οι ψηφοφόροι σταυρώσουν στις ευρωεκλογές ΣΥΡΙΖΑ παραπάνω απ’ όσο μπορεί να ανεχθεί η ιδιοσυγκρασία του πρωθυπουργού, τότε, πάνω που γυρίσαμε σελίδα, θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη και η χώρα μας, που έχει ξεπεράσει την κρίση, θα γυρίσει στην ύφεση.

Η ανεργία, που καταπολεμήθηκε, θα αυξηθεί. Οι επενδύσεις που φτάνουν η μία μετά την άλλη, θα φύγουν. Άραβας δεν θα κυκλοφορεί στην Ελλάδα ούτε για τουρισμό και ενδέχεται να πέσει και θανατικό στα πρωτότοκα παιδιά καθε οικογένειας, γεγονός που, σε συνδυασμό με τα σμήνη ακρίδων που θα καταλερώσουν τα Cayenne στον Θεσσαλικό κάμπο, θα πλήξουν καίρια τον έλληνα παραγωγό, το πιο ζωντανό κομμάτι του παραγωγικού ιστού της χώρας.   

Ας συνεχίσουμε να θεωρούμε ότι το Στρασβούργο κι οι Βρυξέλλες είναι περιοχές στο Game of Thrones κι ας περιμένουμε το μεταναστευτικό, το τραπεζικό, το αγροτικό κλπ να λυθούν από τον «θεό της Ελλάδας».

Καλό βόλι

Πολύ κο κο κο κι από αυγό (σχεδόν) τίποτε...

Μετεωρολόγος δεν είμαι βέβαια, αλλά η βροχή τον Απρίλη δεν μου κολλάει καλά από καμία πλευρά.

Επικοινωνιολόγος δεν είμαι βέβαια, αλλά οι τυμπανοκρουσίες για κάθε τι που έχει προαναγγελθεί και μια και δυο και τρεις φορές, επίσης δεν μου κολλάει καλά, όπως και να το δω.

Οικονομολόγος δεν είμαι βέβαια, αλλά είναι προφανές ότι ο συμψηφισμός ΦΠΑ είναι καλό πράγμα. Απολύτως καλό και απαραίτητο, ταυτόχρονα, μου φαίνεται και το πείραμα της Ελλάδας να επαναπροσεγγίσει τις αγορές. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο μάλλον έχει όρεξη για θεωρητικές αναλύσεις επί της αποτελεσματικότητας του καπιταλιστικού μοντέλου. Και κάτι τέτοιο, για να επιστρέψω στην επικείμενη έκδοση ομολόγων, προφανώς θα γίνει σε προστατευμένο περιβάλλον και με προεξοφλημένη την καλή έκβαση, με τρόπο στημένο λοιπόν, που λέει κι ο ΣΥΡΙΖΑ και ευτυχώς κι αλίμονο αν ήταν αλλιώς! 

Εκείνο που με εξοργίζει, όμως, είναι η επικοινωνιακή φανφάρα του πράγματος. Ανακοινώσεις με σημαίες και ταμπούρλα σαν αυτή πριν από λίγα λεπτά από τον πρωθυπουργό για τον ΦΠΑ. Κι αναρωτιέμαι... Αν για τον ΦΠΑ ο πρωθυπουργός κάνει περίπου διάγγελμα, έτσι και γίνει κάνα ανέλπιστο, τύπου να γυρίσουν τα γλυπτά απ’ το Βρετανικό Μουσείο ή να βρούμε αρκετό πετρέλαιο για δέκα φορές το χρέος μας, τι θα κάνει; Θα έρχεται πόρτα-πόρτα να μας το πει ντυμένος σαν τη Σερ στο Vegas; 

Τι κάνει το Μαξίμου; Πάει να μαζέψει τ' ασυμάζευτα απόνερα της Μπαλτακιάδας. Πώς; Όπως ακριβώς κι οι εταιρείες αλλαντικών μετά τις ανακοινώσεις του ΕΦΕΤ για το σκάνδαλο με το DNA αλόγου. Ποιος δεν θυμάται εκείνη την περίοδο πόσο πύκνωσαν σε τηλεόραση και ραδιόφωνο τα σποτάκια που πλήρωναν οι εταιρείες για να φύγει απ' το αυτί του καταναλωτή το χλιμίντρισμα, κάθε που έπεφτε το βλέμμα του στο ράφι με τα παριζάκια; Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς κάνει τώρα κι η κυβέρνηση. Όλα τα λεφτά στην επικοινωνία! Λαλίστατος ο πρωθυπουργός για τον ΦΠΑ. Ούτε κουβέντα για το σκάνδαλο Μπαλτάκου.

Πιθανότατα δεν φταίει το Μαξίμου. Πιθανότατα, φταίμε οι πολίτες που δεν έχουμε ακόμη εκπαιδεύσει το πολιτικό προσωπικό ώστε να γίνει πια συνείδηση ότι στην πολιτική δεν λειτουργούμε ως καταναλωτές. Ότι η διαφήμιση περιττεύει και οφείλει να αντικατασταθεί από σαφείς απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. 

Και μάλλον δεν τους έχουμε εκπαιδεύσει γιατί εξακολουθεί να ισχύει το αντίθετο. Την ψήφο μας εξακολουθεί να την κερδίζει αυτός που υπερθεματίζει σε πλειστηριασμό φανφάρας και επικοινωνιακού εντυπωσιασμού. 

Αν αρχίσουμε, σκέφτομαι, να προτιμάμε και να τιμάμε τους "αθόρυβους", θα έχει συντελεστεί στην Ελλάδα μια πραγματικά αποδοτική επανάσταση.

*Η φωτό τυχαίο στιγμιότυπο. Θα μπορούσε να δείχνει τον Τσίπρα να ναρκισσεύεται ως κορυφαίος ευρωπαίος ηγέτης, την "ανεκδιήγητη" Ραχήλ καβάλα στο κάγκελο, την Άντζελα Δημητρίου να σταυροκοπιέται στα εικονίσματα ή και τον Θεοδωράκη παρέα με την αγελάδα (ως άλλο Γρηγόρη Αρναούτογλου). Showbiz το ένα... showbiz και τ' άλλο.

Δεν θα το πιστέψεις, αλλά δεν έχω (ακόμη) άποψη για το Ποτάμι του Θεοδωράκη

Έχουμε, πάντως ένα θέμα. Ως λαός εννοώ. Είμαστε μονίμως κι a priori απέναντι. Στην απόρριψη.

Χαζός ο ένας, εξυπνάκιας ο άλλος. (Αραχτοί στον καναπέ)

Πολύ νέος ο ένας, πολύ γέρος ο άλλος. (Επαναστατώντας στο Facebook)

Πολύ φθαρμένος ο ένας, εντελώς άπειρος ο άλλος. (Με παρλάτες στο Twitter)

Επαγγελματίας πολιτικός ο ένας, ερασιτέχνης πολιτικός ο άλλος. (…)

Από οικογένεια ο ένας, «ήρθε απ το πουθενά ο άλλος». (…)

Με τις πλάτες γνωστών συμφερόντων ο ένας, ποιος ξέρει ποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας προωθούν τον άλλο.

Τελικά τι; Τι θέλουμε; Ποιον θέλουμε; Αν κρίνω απ τις δημοσκοπήσεις θέλουμε τον Κανένα. Ή κάτι περίεργα υβρίδια που χτίζει η φαντασία μας. Ένα πλάσμα, λέει, σαν το Σημίτη, αλλά να μας χαϊδεύει τ’ αυτιά όπως ο Χριστόδουλος (μου το χε πει, σε μια συνέντευξη, στις αρχές του ’13 ο Δημήτρης Μαύρος της MRB, ως πόρισμα έρευνας «360 μοιρών» όπως μου εξηγούσε). Ή θέλουμε ολίγον από ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό Σαμαρά κι άλλα τέτοια όμορφα.

Οι απαντήσεις, βεβαίως, δίνονται συναρτήσει και των ερωτήσεων. Πάμε λοιπόν και στις ερωτήσεις. Να αποφασίσουμε (να κάνουμε ένα Συμβόλαιο που ‘χει ξανάρθει και στη μόδα-κατακαημένε Ρουσσώ τι σου ‘μελλε…) τι ερωτήματα θέλουμε να απαντάμε.

Όσο ο δημοσκόπος θα σε ρωτάει ως τζίνι, τόσο εσύ θα απαντάς μ’ ευχές.

« Άνθρωπέ μου», να μας πουν, «αυτά είναι. Ένα, δύο, τρία. Κουκιά μετρημένα. Δεν θα κοιμηθείς στην Ελλάδα και θα ξυπνήσεις στη Ζυρίχη (ούτε φυσικά και στη Σαουδική Αραβία-ευτυχώς για μας τα κορίτσια, δυστυχώς για τον κ. Σαμαρά που του χαλάμε την προεκλογική ρότα που χαράζει). Κι όταν σε ρωτάμε τι θες για το μέλλον της χώρας, δεν εννοούμε να μας πεις τι θες, όπως, ας πούμε, λένε οι φιναλίστ στα καλλιστεία πως θέλουν παγκόσμια ειρήνη και να μην πεινάνε τα παιδάκια στην Αφρική. Τι θες απ’ όσα φαίνονται εφικτά».

Ποιος αποφασίζει τι είναι εφικτό και τι όχι, θα πεις. Χοντρά -χοντρά, ο κοινός νους. Είναι, ας πούμε, κοινή λογική ότι δεν υπάρχει περίπτωση, την ώρα που είσαι με την πλάτη στον τοίχο, να σου χαρίσει κανένας τίποτε.  Είναι κοινή λογική ότι όταν βγάζεις φιλέτα στο σφυρί για να ξελασπώσεις δεν θα πιάσουν το τίμημα που εύχεσαι (ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, να μας τα αγοράσουν σε τιμή κοσμήματος, όχι απλώς χρυσού). Όλα αυτά λύνονται εύκολα αν απαντήσεις στην ερώτηση ποιος σ’ αυτή τη «μάζωξη» είναι στη δυσκολότερη θέση.

Στο θέμα μας τώρα. Την έφεση στο κράξιμο την θυμάμαι από παλιά (η γράφουσα άλλωστε αντιμάχεται τη ροπή της σ’ αυτό σε καθημερινή βάση, τις περισσότερες φορές με πενιχρά αποτελέσματα). Από κει, όμως, που, όσο είχαμε λεφτά, το εστιάζαμε στη γειτόνισσα και την τάδε τηλεστάρ, με τα καμώματά της στα πρωτοσέλιδα (για θυμήσου) του Λυμπέρη και του Κωστόπουλου, τώρα η μοίρα το ‘φερε, να χουν περιοριστεί οι επιλογές μας.

Τον Σταύρο Θεοδωράκη προσωπικά δεν τον ξέρω. Θα ‘θελα πολύ να τον γνωρίσω για πολλούς λόγους.

(Μεταξύ μας, τώρα, θα ‘θελα, ας πούμε, να μάθω αν γεννήθηκε με το σακίδιο στην πλάτη  ή αν του προέκυψε στην πορεία. Κι ακόμη αν παθαίνει ψυχοσωματικά όταν κάνει πάνω από δίωρο να συγχρωτιστεί με κάποιον απ’ τους λεγόμενους «περιθωριακούς» ή εναλλακτικούς που αγαπά υπέροχα να μας συστήνει τόσα χρόνια).

Για τους Πρωταγωνιστές του έχω άποψη. Για τη δημοσιογραφική του πορεία επίσης (όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου- που, πάντως, φτάνει αρκετά πίσω… Απ’ τα χρόνια του Σημίτη ας πούμε). Για το Αλάτσι του έχω άποψη (κι αν και μαθαίνω ότι χρόνια τώρα έχει αλλάξει σεφ, παραμένω κάπως χλιαρή από τη μοναδική μου, μέχρι σήμερα επίσκεψη). Για το γεγονός ότι μεγάλωσε στην Αγία Βαρβάρα (όπως αγαπά να μας θυμίζει) κι έφτασε να είναι από μόνος του brand name έχω άποψη επίσης. Για τον πολιτικό Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι του, όμως, θα μου επιτρέψετε να πω ότι επιφυλάσσομαι.

 Το νέο κόμμα ανακοινώθηκε το μεσημέρι κι ως το απόγευμα πρόφτασε να κατέβει στην πλατεία ο όχλος. Μισοί κρατώντας πέτρες, μισοί προσκυνώντας τον νέο Σωτήρα. Ούτε λίγη υπομονή; Να μάθουμε τα πρόσωπα, να δούμε το στίγμα, να το χωνέψουμε; Όχι! Μισοί ανάβουν τις φωτιές για το παλούκωμα κι άλλοι τόσοι προεξοφλούν τη σωτηρία του τόπου.

Κι είναι πάλι θέμα ερώτησης. Πώς μου φαίνεται ο Θεοδωράκης; Ως τι; 

Ως άντρας; Ως δημοσιογράφος; Ως εστιάτορας; Ως μέτοχος του Protagon; Ως εργαζόμενος στο Mega; Ως τι; Έχω απάντηση για όλα αυτά. Όπως έχεις κι εσύ. Στην ερώτηση πώς μου φαίνεται ο Θεοδωράκης ως πολιτικός, δεν έχω. Και δεν έχεις ούτε κι εσύ.

ΥΓ: Βάλε να παίζει στο βάθος το Stray των Calexico. Και μόνο που το ξέθαψαν τα ραδιόφωνα από χθες το μεσημέρι προσφορά στον τόπο είναι… 

ΥΓ1: Το σήμα μου θυμίζει ολίγον από τη στιγμή της γονιμοποίησης, αλλά μπορεί να φταίνε και τα ορμονικά μου...

Τερματικός σταθμός: Στρασβούργο

Τον Απρίλιο του 2012 ο διάσημος τούρκος πιανίστας Φαζίλ Σάι, έκανε μια αξιόλογη παρατήρηση:  Ο μουεζίνης που κάλεσε τους πιστούς για προσευχή, αποφάσισε ότι, γι΄αυτήν τη φορά, η επικοινωνία με τον Προφήτη δεν χρειάζεται να διαρκέσει πάνω από 22 δευτερόλεπτα.

Μετά την αξιόλογη παρατήρηση, όμως, ο Φαζίλ Σάι έκανε και μια «κακή» επιλογή: Αποφάσισε τα δάχτυλα, που τον έχουν κάνει παγκοσμίως γνωστό, να τα χρησιμοποιήσει για ένα τιτίβισμα που θα εξέφραζε την έκπληξή του.

  

 «Γιατί τέτοια βιασύνη; Περιμένει κάποια ερωμένη ή μήπως κάποιο τραπέζι με ρακή;»

Ήταν ένα από τα πολλά tweets που ερέθισαν τα οξυμένα, πολλώ δε μάλλον στην Τουρκία του Ερντογάν, αντανακλαστικά της τουρκικής Δικαιοσύνης.

Τι κοινό, τώρα, μπορεί να έχει ένας διάσημος πιανίστας από την Άγκυρα μ' έναν άσημο υπάλληλο ιχθυοτροφείου από τον Βόλο; Τουλάχιστον ένα: το χιούμορ! Ίσως κι ένα ακόμη: Αμφότεροι απολαμβάνουν του θλιβερού προνομίου να ζουν σε μία από τις χώρες που διατηρούν σε ισχύ αλλά και πλήρη ενέργεια τον νόμο περί βλασφημίας/ περιύβρισης θρησκεύματος.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε τέτοια απόπειρα περιορισμού της έκφρασης θα προσέκρουε στην πρώτη τροπολογία του Συντάγματος (το 1st Amendment που μάθαμε απ το Hollywood). Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο σχετικός νόμος καταργήθηκε το 2008, αλλά παρέμενε νεκρό γράμμα εδώ και χρόνια. Στην Ιταλία, που δεν μπορεί κανείς να πει ότι στερείται θρησκευτικής ευαισθησίας, από το 1999 έχει ψηφιστεί αποποινικοποίηση κι οι σχετικές πράξεις τιμωρούνται με διοικητικές ποινές. Στη Νορβηγία η διάταξη παραμένει ανενεργή για σχεδόν έναν αιώνα.

Στον αντίποδα, βέβαια, θα πεις πως η Ρωσία του Πούτιν πριν από λίγους μήνες ψήφισε νέο "βελτιωμένο" νόμο που τιμωρεί τη βλασφημία. Κι εγώ πάλι θα σου πω πως στη Ρωσία πρόσφατα απαγορεύτηκε και η "gay προπαγάνδα" ή πώς είναι πάνω από 70 τα κράτη που τιμωρούν την ομοφυλοφιλία. Κι έπειτα, όπως καταλαβαίνεις, η συζήτηση μπορεί να συνεχίζεται για πάντα.

(Για την ιστορία πάντως, σε ό,τι αφορά εμάς τους Ευρωπαίους, η Επιτροπή της Βενετίας έχει, από τριετίας, γνωμοδοτήσει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, εισηγουμενη την κατάργηση όλων των διατάξεων που καθιστούν αξιόποινη πράξη τη βλασφημία και στα τελευταία κράτη που τις διατηρούν σε ισχύ.)

  

Θέλει ο θεός εισαγγελέα; Είναι η πίστη τόσο αδύναμη που πλήττεται και σηκώνει προσβολές;

Στην Τουρκία, το θέμα έθεσε, προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη, ένας πολίτης. Στην Ελλάδα, χρειάστηκε (πάλι καλά) να δοθεί μια επιπλέον ώθηση. Και τότε, ως από μηχανής διάολος (θα έγραφα θεός αλλά εδώ πράγματι θα επρόκειτο περί βλασφημίας), εμφανίστηκε ο χρυσαυγίτης βουλευτής και νυν προσωρινά κρατούμενος Χρήστος Παππάς.

Ο χουντικός "αφέτης" έδωσε το σήμα και χαράς ευαγγέλια!

Θεούσες, ψευτοσυντηρητικοί, υπερορθόδοξοι, αργόσχολοι και λοιποί (των οποίων η ψήφος μετράει ακριβώς όσο κι η δική σου) προσεβλήθησαν και βγήκαν στους "δρόμους" των social media για να μας κάνουν να διαπιστώσουμε ότι η απουσία του rexona, που σε γονάτιζε σ εκείνα τα αλησμόνητα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες, μπορεί να ταξιδέψει και διαδικτυακά. Α ναι. Και για να αξιώσουν να μην πιάνει τον Γέροντα Παΐσιο στο στόμα του ένας πιτσιρικάς στο Facebook. Κι αν στην Ελεύθερη Ώρα είχαν έστω και μια στάλα χιούμορ, τότε ήταν που έπρεπε να βγει με πρωτοσέλιδο την "προφητεία" του Γέροντος που είχε πει πως "ο εχθρός θα έρθει καβάλα σε οπτική ίνα αλλά θα ηττηθεί από μια γυναίκα με χλαμύδα και ζυγαριά στο χέρι" κι άλλα τέτοια όμορφα, να τρως σαρδέλες  και να μη σου πάει να πετάξεις το εφημεριδόχαρτο του ψαρά.

Κι ύστερα εσύ που βλέπεις όλο αυτό το τσίρκο να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, σαν τότε με το Χυτήριο, σαν τότε με το καρπούζι που προσπάθησε να "γονιμοποιήσει" ο Τότσικας στην Τεχνόπολη, σαν πιο πριν με τη Ζωή του Μπράιαν, και σαν ακόμη πιο παλιά με τον Καζαντζάκη, λες "ε δεν μπορεί, ο δικαστής θα δώσει τη λύση".

Κι έπειτα μαθαίνεις πως τη δίνει. Και μαζί δίνει και λίγο απ αυτό το δίκιο που θέλει το άκρο κι η συντήρηση για να πάει λίγο παραπέρα. Για να φάει δικαίωση και να ηρεμήσει για λίγο. Για να ψηφίσει λίγο αριστερότερα της ακροδεξιάς. Για να θυμηθείς πως μερικά πράγματα, όση ώρα κι αν ταξιδεύουν, δεν πάνε μακριά. Κύκλους κάνουν.

Ο νόμος είναι νόμος. Σχεδόν όλα, όμως, είναι σχετικά θα πει, από πλευράς του, ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής Νομικής. Εν τέλει, ο δικαστής θα αποφασίσει κατά περίπτωση τι συνιστά προσβολή. Είναι αυτές οι αόριστες έννοιες που κάθε φορά περιμένουν κάποιον να τις ερμηνεύσει. Κάπως σαν το "δημόσιο συμφέρον" όπως το έκρινε η Δικαιοσύνη στις προσφυγές κατά των περικοπών μισθών και συντάξεων, στην Ελλάδα των μνημονίων. Aka, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε...

Στην περίπτωση του τούρκου πιανίστα, στον δεύτερο βαθμό, η ποινή 10μηνης φυλάκισης με 5ετή αναστολή ακυρώθηκε για λόγους τυπικούς. Η δίκη θα επαναληφθεί. Εν τω μεταξύ, έχει μεσολαβήσει παρέμβαση της Κομισιόν κι ο διασυρμός (ακόμη ένας) για τη γείτονα.

Στην περίπτωση του Λοΐζου, θα 'ναι μια διαδρομή που όσο νωρίτερα (στον δεύτερο βαθμό ίσως;) ξαναβρει τον εθνικό δικαστή στο μονοπάτι του ορθού λόγου, τόσο καλύτερα. Αλλιώς, το Στρασβούργο είναι δυο βήματα μακριά κι η χώρα εδώ και χρόνια πρωταθλήτρια στις καταδίκες.

Φέτος το καρναβάλι άρχισε νωρίτερα...

Θλίψη και γέλιο. Αυτά μου προκάλεσε η χθεσινή "Βαβέλ" στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Αντιφατικό; Όχι βέβαια! Είναι, άλλωστε, γνωστό πως κηδεία χωρίς γέλιο δεν γίνεται. Και χθες τον (ξανα)θάψαμε τον μακαρίτη.
Στο κηδειόχαρτο ελεύθερα να γράψεις ό,τι αγαπάς.

Γράψε Παπακωνσταντίνου (αν κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μνημόσυνο, όχι κηδεία. Η πολιτική κηδεία του πρώην υπουργού έχει γίνει απ' όταν πέρασε την έξοδο του ΥΠΕΚΑ-και πριν απ' αυτό, τον περιμέναμε καιρό...).

Γράψε κοινοβουλευτική τάξη (κι εδώ για μνημόσυνο πρόκειται. Βλ.κλείσιμο της Βουλής για να παραγραφούν τα αδικήματα του Βατοπεδίου).

Γράψε Σύνταγμα. (Εδώ γελάμε γιατί ο μακαρίτης έχει μείνει μια χούφτα κόκκαλα. βλ. ψήφο κατά συνείδηση/ εξεταστικές επιτροπές/ διασταλτική ερμηνεία-από τη Βουλή και τα δικαστήρια-της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος για να εξυπηρετεί τις εκάστοτε "νομοθετικές ανάγκες"(!)/ πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για θέματα γνωστά από μήνες με τεχνητή ταμπέλα κατεπείγοντος.

Γράψε ήθος κοινοβουλευτικό. (Τώρα θα με βρίσεις αλλά κι εδώ τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τα παντελόνια του κ.Μειμαράκη, τους νενέκους, τις βρισιές, τα κενά έδρανα ακόμη και σε κρίσιμες συνεδριάσεις...)

Οι βουλευτές αξιοθρήνητοι. Κάποιοι ενεργητικά, άλλοι δια παραλείψεως. Εδώ, το ξέρω, θα τα χαλάσουμε. Οι θλιβεροί αντιπρόσωποι δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, απλώς καθρέφτης τους. Μικροί, λίγοι...πολύ λίγοι. Λίγοι για να συνεννοηθούν σε πέντε βασικά πράγματα φύσης διαδικαστικής. Μην πας μακριά. Προσπάθησε να θυμηθείς, πόση ώρα σου πήρε να βγάλεις άκρη στην τελευταία συνάντηση των ενοίκων της πολυκατοικίας σου. (Εγώ είμαι χειρότερη, απέχω, όπως ακριβώς κι ο κ. Σαμαράς χθες).

Κι η αλήθεια; Μα τι δουλειά έχει η αλήθεια σ'αυτήν την ιστορία. Αν ήταν το ζητούμενο η αλήθεια, δεν θα υπήρχε άρθρο στο Σύνταγμα που να εξαιρεί τα πολιτικά πρόσωπα από τη συνήθη δικαιοδοτική διαδικασία. Τι δουλειά έχει η Βουλή να λειτουργεί ως δικαστήριο; Για ποιον λόγο οι τυχόν ποινικές ευθύνες, να διερευνώνται όχι από τη δικαιοσύνη αλλά από τους βουλευτές; Με ποια εχέγγυα; Με ποια εμπειρία; Με ποια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανάγκη να αποκαλυφθεί η αλήθεια και εκείνην της εξυπηρέτησης (μικρό)πολιτικών σκοπιμοτήτων; Λες και δε μας έχει διδάξει αρκετά το παρελθόν. Από τα πιο ανώδυνα (βλ. μη άρση ασυλίας της κ. Αποστολάκη για θέμα επιμέλειας τέκνου-υπόθεση για την οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα στο ΕΔΑΔ) ως εκείνα που μας πόνεσαν (Βατοπέδι, Siemens, ομόλογα κτλ κτλ).

Ποιος, αλήθεια, πιστεύει πως η ΝΔ, αν δεν ήταν κυβερνητικός της εταίρος το ΠΑΣΟΚ, θα κρατούσε εκτός προανακριτικής τον Ευάγγελο Βενιζέλο; Ο Τσίπρας, λένε, βρήκε ευκαιρία χθες να σολάρει. Να θυμίσει σε όλους μας τη Siemens, το Βατοπέδι κτλ κτλ. Έτσι μου φάνηκε κι εμένα. Φρόντισε να εξυπηρετήσει το κόμμα και τις σκοπιμότητές του. Έπραξε δηλαδή ακριβώς ό,τι και ο κ. Σαμαράς. Μόνο που ο πρωθυπουργός φρόντισε να ακολουθήσει την ίδια πρακτική δια παραλείψεως. Παραλείψεως ηχηρής και απαράδεκτης. Πώς εξηγείται η απόλυτη σιωπή του πρωθυπουργού την ώρα που συζητείται μια υπόθεση που απασχολεί τη χώρα τόσον καιρό; Πώς εξηγείται η επιλογή του να ψηφίσει μόνο σε μία κάλπη; Από πότε η κάθαρση αφορά μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους στην τραγωδία;

"Μα θα έπεφτε η κυβέρνηση, κι αυτήν την πολυτέλεια η χώρα δεν την έχει αυτή τη στιγμή". Έτσι είναι. Έτσι ακριβώς. Να, λοιπόν, για ποιον λόγο (συν τοις άλλοις), δεν έχει καμιά δουλειά η εκτελεστική εξουσία να υποκαθιστά τη δικαστική.

Την αλήθεια για την λίστα δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Το στικάκι, το cd, που ο ένας το πήρε και το έχασε ή το έδωσε στον άλλο που με τη σειρά του το αντέγραψε ή όχι και μετά το έχασε κι ύστερα το βρήκε και το εμπιστεύτηκε σε συνεργάτη του και και και... Η Πετροβασίλη με τη Γιαδικιάρογλου δηλαδή...Οχι στο πανί αυτή τη φορά. Στο θέατρο. Στο θέατρο της πλατείας Συντάγματος. Και μάλιστα σε μια εποχή που τα μέλη του Κοινοβουλίου θα πρέπει να προστατέψουν τον θεσμό περισσότερο από ποτέ και να τον αποκαταστήσουν στα μάτια όλων εκείνων που στρέφονται στους "αντισυστημικούς" με τα μαύρα μπλουζάκια. Αλήθεια, έκανε σε κάνεναν άλλο εντύπωση πώς στο χθεσινό μπάχαλο, η ΧΑ έμεινε αμέτοχη; Τι καλές υπηρεσίες προσέφερε στους φασίστες χθες το κοινοβούλιο. Ένα πρώτης τάξεως διαφημιστικό υλικό για του χρυσαυγίτες που λένε ότι "οι 300 μέσα στη Βουλή νοιάζονται μόνο για το κόμμα και την πάρτη τους".

Αυτή η μπεσαμέλ δεν πρέπει ν' αφήσουμε να δέσει...

-->

Η γενικότερη αναμόχλευση που καταγράφεται στην Ελλάδα, με αφορμή και χρονική αφετηρία το ξέσπασμα της κρίσης, φέρνει όλους και τον καθέναν από μας μπροστά στην ανάγκη ενός επαναπροσδιορισμού της θέσης μας έναντι κρίσιμων ζητημάτων, που μέχρι πρότινος είτε θεωρούσαμε ότι δεν έχουν θέση ως προβληματισμοί στην προοδευτική δυτική μας κοινωνία, είτε στερεοτυπικά η στάση μας ήταν δεδομένη σχεδόν αυτόματα.

Τα κρούσματα τον τελευταίο καιρό είναι πολλά. Από την υπόθεση Κιτσοπούλου και τον διωγμό των μεταναστών (παρανόμων τε και μη), από αυτοχρισθέντες προστάτες της συνοχής μιας «καθαρής» ελληνικής κοινωνίας (την οποία ζητούν ποιοι αλήθεια;), ως την πρόσφατη περίπτωση του "Γέροντος Παστιτσίου".

Την ώρα, λοιπόν, που οι ακρότητες των φανατικών του Ισλάμ τίθενται (και ορθώς) στο στόχαστρο κριτικής στη βάση της ελευθερίας του λόγου και της ανοχής ως αναπόσπαστης αρχής κάθε λειτουργικής δημοκρατίας, η Ελλάδα αρνείται πεισματικά να ασχοληθεί με τους δικούς της δαίμονες. Σκελετοί που παραμένουν κρυμμένοι στην εθνική μας ντουλάπα εδώ και δεκαετίες (τουλάχιστον) και που κάνουν τη θλιβερή τους εμφάνιση κάθε φορά που μια κρίση, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δημιουργούν το απαραίτητο κενό αφήνοντας χώρο σ' εκείνον που κάθε φορά βρίσκεται προ των πυλών.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Η Ελλάδα και η κοινωνία της, χαμένη σε μια περιδίνηση που μετρά ήδη μια τριετία χωρίς σαφή χρονικό ορίζοντα εξόδου από τη μεγάλη περιπέτεια, βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι κρίσιμο. Ή πορευόμαστε με δυσκολία αλλά αποφασιστικότητα στο μέλλον ή αναζητούμε καταφύγιο στη συντήρηση, τον σκοταδισμό και τον φασισμό, που δίνει πια το “παρών” στην πιο απτή, για τα ελληνικά μέτρα της σύγχρονης πορείας μας, μορφή του.

Σε αυτό το δίλημμα, η ευθύνη του κράτους είναι τεράστια. Ευθύνη που εκτείνεται από την ανάγκη εκκαθάρισης του νομοθετικού μας πλέγματος (αλήθεια, τηρουμένων των αναλογιών πάντα- πόσο απέχει η Αθήνα από την Τεχεράνη ως προς την ποινική αντιμετώπιση της βλασφημίας; ή-για το παρωχημένο του πράγματος- γιατί παραμένει διάταξη για τη μονομαχία στον ποινικό μας κώδικα;), ως την ανάγκη αναθεώρησης αναχρονιστικών, πρωτοφανών για τη σημερινή Ευρώπη, συνταγματικών εθίμων (όρκοι, επίσημη θρησκεία και τα συναφή) και τα αντανακλαστικά των αρμοδίων αρχών κάθε φορά που η δημοκρατία βάλλεται από κάθε είδους νοσηρής ιδεολογίας συμμορίες Αντίστοιχη, ωστόσο, είναι και η ατομική ευθύνη κάθε μέλους που απαρτίζει τον κοινωνικό ιστό. Σε αυτό το δίλημμα η ουδετερότητα δεν αποτελεί επιλογή.

Η πρόσφατη είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο ήλθε να τρομάξει κάθε νηφάλια σκεπτόμενο δημοκρατικό πολίτη. Αυτό καθ αυτό το γεγονός, ωστόσο, ανέδειξε και το μεγαλείο της δημοκρατίας που άφησε χώρο και επέδειξε ανοχή στην έκφραση μιας ιδεολογίας, που κατά πολλούς (της γράφουσας συμπεριλαμβανομένης) θα έπρεπε να έχει τεθεί εκτός νομιμότητας, κινούμενη στις παρυφές (ή και στα ενδότερα ίσως) της εγκληματικής δραστηριότητας. Όσο κι αν η μη απαγόρευση του συγκεκριμένου κόμματος με βρίσκει κάθετα αντίθετη, ως γεγονός έρχεται να υπογραμμίσει την ανοχή της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Το παράδοξο λοιπόν είναι πως την ώρα που αρνητές του Ολοκαυτώματος, υπερεθνικιστές, μισαλλόδοξοι εκφραστές της πιο σκοτεινής ιδεολογίας που γονάτισε την Ευρώπη και τον κόσμο, πριν από λίγες δεκαετίες, έχουν θέση στα έδρανα της Βουλής, ένας 27χρονος που επέλεξε να σατιρίσει τη θρησκοληψία και τους τσαρλατάνους που επενδύουν σ' αυτή, βλέπει να ανοίγει θέση για τον ίδιο στα κρατητήρια και τις δικαστικές αίθουσες.

Διάβασα κάπου πρόσφατα πως ο φονταμενταλισμός δεν έχει θρησκεία. Αυτά τα τελευταία περιστατικά το αποδεικνύουν περίτρανα. Σ' αυτή τη μάχη η Ελλάδα αναμετράται με τις αντοχές της, αντοχές που θα συνδιαμορφώσουμε όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά με οξυμένα αντανακλαστικά και σθεναρή αντίσταση σε κάθε προσπάθεια και κρούσμα που δυναμιτίζει τα θεμέλια και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών κεκτημένων στη χώρα. Η ανοχή της φίμωσης, του ρατσισμού, των ακροτήτων, απ' όπου κι αν προέρχονται, ισοδυναμεί με συστράτευση στο πλάι όσων οραματίζονται την ανάσταση φαντασμάτων από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου.