Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Δεν θα το πιστέψεις, αλλά δεν έχω (ακόμη) άποψη για το Ποτάμι του Θεοδωράκη

Έχουμε, πάντως ένα θέμα. Ως λαός εννοώ. Είμαστε μονίμως κι a priori απέναντι. Στην απόρριψη.

Χαζός ο ένας, εξυπνάκιας ο άλλος. (Αραχτοί στον καναπέ)
Πολύ νέος ο ένας, πολύ γέρος ο άλλος. (Επαναστατώντας στο Facebook)
Πολύ φθαρμένος ο ένας, εντελώς άπειρος ο άλλος. (Με παρλάτες στο Twitter)
Επαγγελματίας πολιτικός ο ένας, ερασιτέχνης πολιτικός ο άλλος. (…)
Από οικογένεια ο ένας, «ήρθε απ το πουθενά ο άλλος». (…)
Με τις πλάτες γνωστών συμφερόντων ο ένας, ποιος ξέρει ποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας προωθούν τον άλλο.
Τελικά τι; Τι θέλουμε; Ποιον θέλουμε; Αν κρίνω απ τις δημοσκοπήσεις θέλουμε τον Κανένα. Ή κάτι περίεργα υβρίδια που χτίζει η φαντασία μας. Ένα πλάσμα, λέει, σαν το Σημίτη, αλλά να μας χαϊδεύει τ’ αυτιά όπως ο Χριστόδουλος (μου το χε πει, σε μια συνέντευξη, στις αρχές του ’13 ο Δημήτρης Μαύρος της MRB, ως πόρισμα έρευνας «360 μοιρών» όπως μου εξηγούσε). Ή θέλουμε ολίγον από ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό Σαμαρά κι άλλα τέτοια όμορφα.
Οι απαντήσεις, βεβαίως, δίνονται συναρτήσει και των ερωτήσεων. Πάμε λοιπόν και στις ερωτήσεις. Να αποφασίσουμε (να κάνουμε ένα Συμβόλαιο που ‘χει ξανάρθει και στη μόδα-κατακαημένε Ρουσσώ τι σου ‘μελλε…) τι ερωτήματα θέλουμε να απαντάμε.
Όσο ο δημοσκόπος θα σε ρωτάει ως τζίνι, τόσο εσύ θα απαντάς μ’ ευχές.
« Άνθρωπέ μου», να μας πουν, «αυτά είναι. Ένα, δύο, τρία. Κουκιά μετρημένα. Δεν θα κοιμηθείς στην Ελλάδα και θα ξυπνήσεις στη Ζυρίχη (ούτε φυσικά και στη Σαουδική Αραβία-ευτυχώς για μας τα κορίτσια, δυστυχώς για τον κ. Σαμαρά που του χαλάμε την προεκλογική ρότα που χαράζει). Κι όταν σε ρωτάμε τι θες για το μέλλον της χώρας, δεν εννοούμε να μας πεις τι θες, όπως, ας πούμε, λένε οι φιναλίστ στα καλλιστεία πως θέλουν παγκόσμια ειρήνη και να μην πεινάνε τα παιδάκια στην Αφρική. Τι θες απ’ όσα φαίνονται εφικτά».
Ποιος αποφασίζει τι είναι εφικτό και τι όχι, θα πεις. Χοντρά -χοντρά, ο κοινός νους. Είναι, ας πούμε, κοινή λογική ότι δεν υπάρχει περίπτωση, την ώρα που είσαι με την πλάτη στον τοίχο, να σου χαρίσει κανένας τίποτε.  Είναι κοινή λογική ότι όταν βγάζεις φιλέτα στο σφυρί για να ξελασπώσεις δεν θα πιάσουν το τίμημα που εύχεσαι (ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, να μας τα αγοράσουν σε τιμή κοσμήματος, όχι απλώς χρυσού). Όλα αυτά λύνονται εύκολα αν απαντήσεις στην ερώτηση ποιος σ’ αυτή τη «μάζωξη» είναι στη δυσκολότερη θέση.
Στο θέμα μας τώρα. Την έφεση στο κράξιμο την θυμάμαι από παλιά (η γράφουσα άλλωστε αντιμάχεται τη ροπή της σ’ αυτό σε καθημερινή βάση, τις περισσότερες φορές με πενιχρά αποτελέσματα). Από κει, όμως, που, όσο είχαμε λεφτά, το εστιάζαμε στη γειτόνισσα και την τάδε τηλεστάρ, με τα καμώματά της στα πρωτοσέλιδα (για θυμήσου) του Λυμπέρη και του Κωστόπουλου, τώρα η μοίρα το ‘φερε, να χουν περιοριστεί οι επιλογές μας.
Τον Σταύρο Θεοδωράκη προσωπικά δεν τον ξέρω. Θα ‘θελα πολύ να τον γνωρίσω για πολλούς λόγους.
(Μεταξύ μας, τώρα, θα ‘θελα, ας πούμε, να μάθω αν γεννήθηκε με το σακίδιο στην πλάτη  ή αν του προέκυψε στην πορεία. Κι ακόμη αν παθαίνει ψυχοσωματικά όταν κάνει πάνω από δίωρο να συγχρωτιστεί με κάποιον απ’ τους λεγόμενους «περιθωριακούς» ή εναλλακτικούς που αγαπά υπέροχα να μας συστήνει τόσα χρόνια).
Για τους Πρωταγωνιστές του έχω άποψη. Για τη δημοσιογραφική του πορεία επίσης (όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου- που, πάντως, φτάνει αρκετά πίσω… Απ’ τα χρόνια του Σημίτη ας πούμε). Για το Αλάτσι του έχω άποψη (κι αν και μαθαίνω ότι χρόνια τώρα έχει αλλάξει σεφ, παραμένω κάπως χλιαρή από τη μοναδική μου, μέχρι σήμερα επίσκεψη). Για το γεγονός ότι μεγάλωσε στην Αγία Βαρβάρα (όπως αγαπά να μας θυμίζει) κι έφτασε να είναι από μόνος του brand name έχω άποψη επίσης. Για τον πολιτικό Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι του, όμως, θα μου επιτρέψετε να πω ότι επιφυλάσσομαι.
 Το νέο κόμμα ανακοινώθηκε το μεσημέρι κι ως το απόγευμα πρόφτασε να κατέβει στην πλατεία ο όχλος. Μισοί κρατώντας πέτρες, μισοί προσκυνώντας τον νέο Σωτήρα. Ούτε λίγη υπομονή; Να μάθουμε τα πρόσωπα, να δούμε το στίγμα, να το χωνέψουμε; Όχι! Μισοί ανάβουν τις φωτιές για το παλούκωμα κι άλλοι τόσοι προεξοφλούν τη σωτηρία του τόπου.

Κι είναι πάλι θέμα ερώτησης. Πώς μου φαίνεται ο Θεοδωράκης; Ως τι; 
Ως άντρας; Ως δημοσιογράφος; Ως εστιάτορας; Ως μέτοχος του Protagon; Ως εργαζόμενος στο Mega; Ως τι; Έχω απάντηση για όλα αυτά. Όπως έχεις κι εσύ. Στην ερώτηση πώς μου φαίνεται ο Θεοδωράκης ως πολιτικός, δεν έχω. Και δεν έχεις ούτε κι εσύ.


ΥΓ: Βάλε να παίζει στο βάθος το Stray των Calexico. Και μόνο που το ξέθαψαν τα ραδιόφωνα από χθες το μεσημέρι προσφορά στον τόπο είναι… 
ΥΓ1: Το σήμα μου θυμίζει ολίγον από τη στιγμή της γονιμοποίησης, αλλά μπορεί να φταίνε και τα ορμονικά μου...