Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

To δράμα ενός αποτυχημένου urban gardener...

Όλα ξεκίνησαν ένα ήσυχο μεσημέρι του περασμένου Σεπτέμβρη. Ξέρεις, από κείνα που μοιάζουν με Κυριακή απόγευμα, αλλά μονάχα με περισσότερη ζέστη και άφθονες υπαρξιακές αναζητήσεις, όπως μόνο το καυτό μπετόν της πρωτεύουσας ξέρει να εμπνέει...

Ατενίζοντας, με αγωνία το άδειο μου μπαλκόνι, πήρα τη μεγάλη απόφαση...Αφού κατάφερα επί 5 χρόνια να κρατήσω ζωντανό και kicking τον Ζαχαρία, ήλθε η ώρα να δοκιμάσω την τύχη μου και με το φυτικό βασίλειο. Άρχισα, θυμάμαι, με μια μέντα, που ακόμη και σήμερα (απότιστη κάνα δίμηνο), εξακολουθεί να φυτο :) ζωεί κι ίσως, ακόμη ακόμη, και να μεγαλώνει... Ακολούθησαν δυο φραουλιές που αγόρασα, σε πείσμα, του φυτωριούχου που μου εξηγούσε ο άνθρωπος ότι θα τις κάψει η παγωνιά. "Όχι" του είπα! "Τις θέλω. Θα τις προσέξω και δε θα πάθουν τίποτε". Δεν τις πρόσεξα ή μάλλον όσο κι αν τις πρόσεξα, έπαθαν. (Έτσι πάνε κάποια πράγματα...Δε πα να χτυπιέσαι, δε σώζεται το θέμα..). Θες έτσι θες αλλιώς, φραουλιές γιοκ. Μετά το ριξα στα σκληρά: Μια ελιά, πιπεριές και δεντρολίβανο. Το σκορ σ αυτό το ματς έκλεισε 2 στα 3 (Η ελιά απολιθώθηκε εξ αιτίας κάποιου μύκητα όπως μου εξήγησαν φίλοι που ξέρουν από ...χόρτα και λοιπά....)

Θα ήμουν τραγικά αχάριση αν παρέλειπα να μιλήσω για τη ρόκα. Αχ η ρόκα! Η πιο easygoing συγκάτοικος που είχα ποτέ. Πότε τη φύτεψα, πότε μεγάλωσε, πότε την έφαγα, ούτε που το κατάλαβα. Εξαιρετική επιλογή. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα...

Κι οι μήνες περνούσαν, και το αυτόματο πότισμα χάλασε, κι η πιπεριά έπαθε ακριβώς αυτό που τοσο παραστατικά εξηγεί και το 43 στο γνωστό έπος...(http://www.youtube.com/watch?v=nGnbXqvG9Mo)

Κι ύστερα ήλθε η άνοιξη και αποφάσισα ότι μετά από το πολύμηνο ζέσταμα, είμαι πια έτοιμη να γίνω και επισήμως ένας urban gardener (έτσι λένε εκείνοι που το προτιμούν πιο σικ, όποιον στήνει μποστανάκι στη βεράντα-δε με χάλασε).

Σκάω πάλι στο γνωστό φυτώριο κι αγοράζω τόσα φυτά, που ο ιδιοκτήτης με ρωτά πόσα τετραγωνικά είναι ο κήπος... Φυτεύω μελιτζανιές, τοματιές, πιπεριές (το φόρτε μου), φραουλιές, σκόρδα, μύρτιλο και μούρα. Α, και βάζω δίπλα στην σαρκοβόρα απέθαντη μέντα, θυμάρι, βασιλικό, μαιντανό και άνιθο.  Ποτίζω, βάζω λίπασμα και περιμένω (η αλήθεια είναι ότι δυο τρεις φορές μπήκα στον πειρασμό και είπα και δυο καλές κουβέντες στις μελιτζανιές μπας και πάρουν τα πάνω τους- τα λένε κάτι τέτοια οι γεωπόνοι, ποτέ δεν ξέρεις...)... Περιμένω, περιμένω, περιμένω....

Κι ώσπου μια μέρα, ξυπνάω, βγαίνω έξω και τι να δω;



Όπως το ακούς κι όπως το βλέπεις! Μεγάλη χαρά! Τότε βέβαια, πίστευα ακόμη ότι είναι η πρώτη απ τις πολλές τομάτες που θα μου κάνουν δώρο τα φυτά που φρόντισα ήδη πόσους μήνες. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν θα ήταν η πρώτη αλλά η μόνη. Ακριβώς. Αυτή είναι η φετινή μου σοδειά. Κι όπως καταλαβαίνεις, αυτή η συνείδηση της μοναδικότητας του πράγματος μου κέντρισε την προσοχή...Κι από κηπουρός έγινα φωτογράφος...Κι αυτή μεγάλωνε...


Και μεγάλωνε...


Και κοκκίνιζε μέρα με τη μέρα...


όλο και πιο πολύ...


Και τώρα που την ξέρω από πάντα, με τι ψυχή να τη φάω; :)





Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Παρλάτες παρλάτες παρλάτες... (D.Cameronwise)




Αν υπήρχε κανείς, μέχρι σήμερα, που να θεωρούσε ότι οι παρλάτες "ταχείας καύσεως" προς εσωτερική κατανάλωση αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο των ελλήνων πολιτικών, τότε, πράγματι το πρόσφατο λαϊκίστικο παραλήρημα του Ντέιβιντ Κάμερον, λογικά τους εξέπληξε.

Δε θα πρεπε πάντως, αν σκεφτεί κανείς, ότι έρχεται λίγα 24ωρα μετά την, παρόμοιας αποστολής, αποστροφή της καγκελαρίου Μέρκελ αναφορικά με το ευρωομόλογο και τη συνάρτησή του με τη παρουσία της στον μάταιο τούτο κόσμο (και μάλιστα τη βιολογική- ούτε καν την πολιτική).

Γιατί πρόκειται για ατάκα άνευ περιεχομένου; Απλά γιατί, όπως -θέλω να πιστεύω- καλύτερα απ' όλους μας, ο ίδιος ο βρετανός πρωθυπουργός είναι σε θέση να γνωρίζει, η ελευθερία εγκατάστασης πολιτών/μισθωτών/ ελευθέρων επαγγελματιών εντός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κεκτημένα του κοινοτικού και μετεπειτα ενωτικού οικοδομήματος (με πρόβλεψη ήδη από το 1957 και την -ιδρυτική της ΕΟΚ- Συνθήκη της Ρώμης).

Επιπλέον, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το ΔΕΚ σχετικές με το εν λόγω δικαίωμα υποθέσεις που κρίνονται ενώπιόν του, έρχεται να επιβεβαιώσει πως εξαιρέσεις από την εφαρμογή του και περιορισμοί μπορούν να γίνονται δεκτοί σε πολύ συγκεκριμένες και επαρκώς αιτιολογημένες  περιπτώσεις). Οι δε γενικές ρήτρες (ασφάλεια/δημόσια τάξη) σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ερμηνευθούν τόσο διασταλτικά ώστε να ταυτιστούν με απαγόρευση εισόδου και εργασίας σε συγκεκριμένες εθνικότητες (!).

Ακόμη και το γενικό opt out που εξασφάλισε μετά κόπων και βασάνων το Ηνωμένο Βασίλειο, να επιχειρούσε να ενεργοποιήσει για να επιβάλει εμπάργκο σε πολίτες των χρεωκοπημένων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν νοήμονα πρωτοετή φοιτητή νομικής σχολής οποιουδήποτε κράτους μέλους, που θα θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό ή μπορεί να γίνει δεκτό χωρίς να καταλυθεί στον πυρήνα της η αρχή της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης/αμοιβαιότητας. Αυτό για το οποίο μιλά ο κ. Κάμερον θα ισοδυναμούσε με ένα ιδιότυπο apartheid στους κόλπους της Ένωσης. (Εκτός βέβαια, αν όπου Greexit εννοήσουμε όχι την έξοδο απ το ευρώ, αλλά από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, σενάριο που με ξεπερνά-οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν ηταν ποτέ το φόρτε μου.)

Για να μην παρεξηγηθώ, συμφωνώ απολύτως με όλους εκείνους που εξαγριώθηκαν στο άκουσμα αυτών των πρωτοφανών δηλώσεων. Συμφωνώ με όσους ανατρέχουν στην ιστορία που δένει τις δυο χώρες και αξιώνουν μεταχείριση αντάξιά της. Και ναι, θα έπρεπε να συνυπολογίσει ο βρετανός πρωθυπουργός τα κεφάλαια που εισρέουν στη χώρα του από τους χιλιάδες έλληνες φοιτητές, το ελληνικό λόμπυ του City, ακόμη ακόμη και τις Καρυάτιδες, ιφ γου γουίς. Η κρίση, ωστόσο, είναι μεγάλη, τα λεφτά είναι πολλά, πεινασμένοι μαθητές λιποθυμούν και στα βρετανικά σχολεία κι επιπλέον, το γκελ στους θερμοκέφαλους (ναι, "φύεται" και εκτός συνόρων το είδος) ευρωσκεπτικιστές ήταν συχνά πυκνά χαρτί των εκάστοτε ηγετών του Ηνωμένου Βασιλείου.

*Και να μην ξεχάσω να σου μεταφέρω (για να κορδωθείς από εθνική περηφάνεια) - αν το χασες- την αξεπέραστη εξυπνάδα του πρώην υπουργου Ευρωπαϊκών Υποθέσεων(επί Εργατικών), Ντένις ΜακΣέιν, που είπε (και πολύ λογικά :)) : «Και σαφώς, εάν απαγορεύσουμε σε κάθε Έλληνα να έρθει στη Βρετανία, οι Έλληνες θα απαγορεύσουν σε κάθε Βρετανό να πάνε στην Ελλάδα - εξαιρετικός τρόπος για να αρχίσει κανείς την περίοδο των διακοπών».

Aλλά, ας το δούμε και λίγο απ' την άλλη... Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να ταρακουνήθηκαν λίγο όλοι εκείνοι που μιλούν (και όχι μόνο) για τους μετανάστες στην Ελλάδα; Πόσο πιο "τριτοκοσμικός ανεπιθύμητος βρωμερός μετανάστης" μπορείς να νιώσεις μετά τα σημερινά;


Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Γιατί μ' αρέσει το facebook...

Γιατί με μαθαίνει μουσικές που δεν ήξερα.

 Γιατί με βομβαρδίζει με εικόνες που αλλιώς δεν θα ψαχνα, δεν θα βλεπα.

 Γιατί σε βρήκα μετά από 25 χρόνια κοριτσάκι που έμενες στην ίδια πολυκατοικία και μετά μετακόμισες κι έμεινα να θυμάμαι τ όνομά σου και πώς χτενίζαμε παρέα τις κούκλες μας.

 Γιατί σου μιλάω αν και είσαι μακριά πολύ.

 Γιατί είναι σαν να υπάρχει πάντα σε μια οθόνη μια παρέα, όταν δεν θέλω μόνη και δεν έχω να επιλέξω αλλιώς.

 Γιατί διαβάζω πως το like σε σχόλιο προξενεί αντίδραση συγγενή του οργασμού (! Ναι κι εγώ απόρησα το ίδιο)

 Γιατί βλέπω πιο άμεσα από ποτέ πως υπάρχουν και χειρότερα.

 Γιατί βλέπω πιο άμεσα από ποτέ πως υπάρχουν και καλύτερα.

 Γιατί το τελευταίο βιβλίο που μου πρότεινες φίλε συγγραφευ (φευ) δεν άξιζε μία, αλλά, όπως και να χει, μ έκανε να σπεύσω στο βιβλιοπωλείο.

 Γιατί ικανοποιεί το ένστικτο της κλειδαρότρυπας (έλα που δεν ξέρεις).

 Γιατί βλέπω back stage photos από εκείνους που τα cd τους αγόραζα μαθήτρια με τα λεφτά του κουμπαρά :)

 Γιατί έχει πλάκα.

 Γιατί όταν χρειάζομαι επειγόντως να τσατιστώ με κάτι, αρκούν το πολύ 90 δευτερόλεπτα για να το βρω.

 Γιατί απόψε που είχε πανσέληνο, κατάφερα να τη δω στο Γκάζι, στην Ακρόπολη, στο Σούνιο, στον Λυκαβηττό, στην Κέρκυρα και όπου αλλού.

 Γιατί είναι απ τους εθισμούς ο πιο ακίνδυνος (?)

 Γιατί θα μείνει σαν το ημερολόγιο που ποτέ δεν κατάφερα να μην απογοητεύσω με την ασυνέπειά μου...

Όχι! Τα κακάκια του σκύλου σου δεν είναι χαριτωμένα!

Δεν ξέρω από που ξεκίνησε το θέμα, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται για μια απ τις πολλές παρανοήσεις, που συνόδευσαν το είδος μας όταν, εδώ και λίγες δεκαετίες, έφυγε απ' το όμορφο χωριό του με προορισμό την πρωτεύουσα... Λογικό. Σε ποιο χωριό κάθεται ο βοσκός να μαζεύει τα κακά του τσοπανόσκυλου (ή ακόμη περισσότερο αυτά τα αναρίθμητα που αφήνουν πίσω τους οι κατσίκες, τα προβατα κτλ κτλ); Να συμφωνήσω. Στο μεταξύ όμως, ήλθες κι εγκαταστάθηκες σε μια πόλη, που για να συναντήσεις χώμα πρέπει να κάνεις τάμα στον άγιο Φανούριο και το κοντινότερο πράμα σε στάνη που μπορείς να συναντήσεις είναι το ομώνυμο γαλακτοπωλείο στο κέντρο. Κι όπως κατάλαβες πως δεν ενδείκνυται η μικρή μας πόλη για φλογέρες και άρμεγμα, έτσι χρειάζεται σιγά σιγά τώρα, να προχωρήσουμε μαζί όλοι και στον επόμενο συνειρμό...Το βλέπεις, ότι έχει παντού μπετόν και κάδους για σκουπίδια. Πόσο μυαλό θέλει για να αντιληφθείς ότι το να αφήνεις τα περιττώματα του σκύλου σου, κάθε που τον βγάζεις βόλτα, δεν απέχει ιδιαίτερα απ' το να ρχεσαι και να τ' αμολάς εσύ ο ίδιος έξω απ την πόρτα μου;

Έχω την αίσθηση-βαθιά πεποίθηση είναι μάλλον- πως ο ορισμός του ζωόφιλου πρέπει λίγο να επαναπροσδιοριστεί (χωρίς σε καμια περίπτωση να διεκδικώ τον τίτλο προσωπικά). Δεν αρκεί, πάντως, να χεις έναν σκύλο και να τον ξαμολάς δεξια κι αριστερά σφυρίζοντας αδιάφορα.

ΜΑΖΕΥΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ ΚΑΙ  !@#!#@#

Κι ας το δούμε κι αλλιώς. Μένοντας στο κέντρο της Αθήνας, νιώθω κι εγώ πολύ συχνά να απειλούμαι, ειδικά όταν το βράδυ βγαίνουμε βόλτα με τον "συγκάτοικο". Ε λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο μέσο αυτοπροστασίας από τα κακάκια του τυλιγμένα στο προεκλογικό φυλλάδιο του Γιώργου Ανατολάκη (ένα από τα πολλά που 'χω κρατήσει κάβα απ΄ τις εκλογές για αυτήν ακριβώς τη δουλειά). Κραδαίνοντάς τα νομίζω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα...(εκτός από κατσαρίδα βέβαια).

Πως να στο πω, δες το κι έτσι. Κι έπειτα, με δεδομένο ότι τα σκυλάκια είναι και μία από τις αποτελεσματικότερες "παγίδες", σκέψου τι εντύπωση προκαλείς, την ώρα που σε κοιτά κανείς να αφήνεις τον σκύλο σου να ανακουφίζεται, δημιουργώντας έναν πρώτης τάξεως λοφίσκο που περιμένει ανυπόμονα να εγκλωβίσει την επόμενη σαγιονάρα που θα κάνει το λάθος -τα χει πει ο σοφός λαός αυτά εδώ και χρόνια με τις λάσπες και τις νύχτες κτλ κτλ- να τον διαβεί.

Κι επιτέλους, μην το αναλύουμε περαιτέρω. Η Αθήνα είναι γεμάτη περιττώματα ζώων σε βαθμό τέτοιο που σε κάνει να αναρωτιέσαι, ποιο είναι το πραγματικό ζώον της υπόθεσης.
Κι ύστερα, υπάρχει και το σοφό ρητό που είδα κολλημένο στο αυτοκίνητο μιας γειτόνισσας πρόσφατα: Αν σιχαίνεσαι να τα μαζεύεις, πάρε γάτα!