Εσύ, το δίπλωμά σου πόσο το πήρες;

Πριν από λίγες μέρες, άκουσα μια φίλη να μιλά στο τηλέφωνο με μια δική της φίλη που της ανακοίνωνε ότι πήρε τελικά το δίπλωμα οδήγησης...Και θα πρέπει να είναι εξαιρετικής ποιότητας το συγκεκριμένο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το αγόρασε έναντι 250 ευρώ. Προφανώς, κανείς δεν πέφτει απ τα σύννεφα πόσο μάλλον η αφεντιά μου, που περίπου τόσο είχε αγοράσει και το δικό της πριν από 11 χρόνια...Τουλάχιστον η κρίση συγκρατεί τις τιμές.

Να λοιπόν γιατί σε αυτήν την χώρα πολύ δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα. Και σ αυτήν την κλίμακα δεν μας φταίει κανένα κόμμα και κανένας αποτυχημένος, λαϊκιστής, ανεύθυνος ή διεφθαρμένος πολιτικός με ακριβά γούστα (που είναι και επίκαιρο). Πόσο δύσκολο είναι να αρχίσουν οι καταγγελίες κατά των διεφθαρμέων εξεταστών -αλλά και των δασκάλων που έχουν τα ποσοστά τους επί του λαδώματος; Πόσο μυαλό χρειάζεται, επιπλέον, για να σκεφτεί κανείς ότι η επανεξέταση θα πρέπει να έχει συμβολικό κόστος, ώστε να μην έρχεται ο υποψήφιος οδηγός στη θέση να λαδώνει γιατί το αντίθετο είναι ασύμφορο;

Όσο αυτής της κλίμακας την παραβατικότητα την ανεχόμαστε όλοι ως κάτι αυτονόητο και απολύτως ανεκτό- ακόμη ακόμη και ως αφορμή για χιούμορ, η Ελλάδα θα παραμένει ένα τριτοκοσμικό μαγαζί με φρεσκογυαλισμένη ευρωπαϊκή μαρκίζα.
Όπου λάδωμα στο δίπλωμα ας βάλει ο καθένας μας ό,τι αντίστοιχο μπορεί να σκεφτεί. Από το τελάρο που με τόση ευκολία βάζει η γειτόνισσά μου στη θέση του αυτοκινήτου του άντρα της κάθε πρωί που εκείνος φεύγει για τη δουλειά, ως τις αυθαιρεσίες στη δόμηση και τη μη έκδοση απόδειξης απ το μανάβικο της γειτονιάς.
Με ευρώ, με δραχμή, με φοίνικα ή με μνα, αν αυτά δεν τα αλλάξουμε, στον αιώνα τον άπαντα θα παίζουμε τον γραφικό Nick δε Γκρικ και το σόι του, στη συνείδηση των εταίρων μας διεθνώς.

Πάρε το "μαζί τα φάγαμε" και κάντο "μαζί το χάσαμε το τρένο". Το  γεγονός ότι διατηρούνται τέτοιου είδους στρεβλώσεις ακόμη και μετά από δυο χρόνια σαρωτικής κρίσης, προφανώς εκεί οδηγεί.   

Κάντε εκλογές! Δημοκρατία είναι η λέξη που ψάχνετε...

Γιατί βρε άνθρωπε σου κάνει εντύπωση που δεν τα βρίσκουν; Από πού κι ως πού το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου στρώνει το χαλί για συνεργασίες όλων με όλους;
Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το όλο αφήγημα περί τρομακτικών συνεπειών της ακυβερνησίας, που προφανώς το ενστερνίζομαι υπό την προϋπόθεση ότι διαρκεί όχι λίγες μέρες αλλά αρκετούς μήνες, ποια ένδειξη εκπορεύεται της κάλπης που να καθιστά τόσο φυσική κατάληξη των διεργασιών που ακολουθήθηκαν τον σχηματισμό κυβέρνησης;

Τι συζητάμε; Ποιοι με ποιους και βάσει ποιας σύγκλισης; Το εκλογικό σώμα εμφανίζεται σαφώς κατακερματισμένο την ώρα που οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήλθαν να δώσουν στον λαό φωνή και δυνατότητα να δώσει εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης που προφανώς -αυτή τη φορά- θα απηχεί την πραγματική του βούληση.

Ξεχνάμε πόσο αναντίστοιχη ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, που με άλλη ατζέντα εξελέγη και εντελώς άλλη πολιτική εφήρμοσε; Ξεχνάμε τι συνέβη όταν ο τότε πρωθυπουργός πρότεινε την νομιμοποίηση της όποιας κρίσιμης επιλογής δια δημοψηφίσματος; Ξεχνάμε με ποιον τρόπο, υπό ποιες συνθήκες και κατόπιν τι είδους διεργασιών προέκυψε το ιδιότυπο γκοβέρνο Παπαδήμου;

Ναι, η κάλπη κατέδειξε περίτρανα εκείνο που καθένας από μας, με στοιχειώδη νου και επίσης στοιχειώδη αγωνία για το μέλλον το δικό του και της χώρας, γνώριζε εκ των προτέρων: επικρατεί η απόλυτη σύγχυση.  Εξ ου και το 20% από δω, το 17% από κει κτλ κτλ.

Κυβερνητικές συνεργασίες; Βεβαίως! Όχι όμως με λογική μπακαλίστικη-κουκιά να 'ναι κι ό,τι να 'ναι- αλλά επί τη βάσει προγραμματικών συγκλίσεων που καθίστανται στο εκλογικό σώμα γνωστές πριν ανοίξουν οι κάλπες. Να ψηφίσω και να ξέρω σε ποιο μόρφωμα προσμετράται η ψήφος μου. Τι τραβεστί σχήματα είναι αυτά που αναλύονται ως πιθανά σενάρια όλες αυτές τις μέρες; Η ΝΔ που τόσον καιρό δεν συγκυβερνούσε, με το ΠΑΣΟΚ που σε λίγο θα καταγράφει ποσοστά μονοψήφια και που όψιμα αποφάσισε ότι ο μύθος της επαναδιαπραγμάτευσης δεν είναι και τόσο μύθος τελικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις γνωστές του θέσεις για σειρά ζητημάτων και τις ανύπαρκτες (ή εκείνες που προσπαθούν και καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία να κρατήσουν μυστικές τα στελέχη του, με τις λαμπρές εξαιρέσεις των αναγκαστικών δανείων και των εγγυημένων καταθέσεων που θα αξιοποιηθούν) προτάσεις για την οικονομία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ Καμμένου που υπάρχει χάρη στα τσιτάτα περί δοσίλογων, προδοτών κτλ κτλ, χωρίς σαφές και ρεαλιστικό πρόγραμμα;
Η ΔΗΜΑΡ που φρόντισε καθ όλη τη διάρκεια της προεκλογικης περιόδου να μην ενοχλήσει κανέναν εφαρμόζοντας τον χρυσό κανόνα "η σιωπή είναι χρυσός" με το ΚΚΕ που δεν συνεργάζεται και δεν κυβερνά ποτέ, κτλ κτλ.
Όσο κιαν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την παραπάνω σκιαγράφηση, υποψιάζομαι πως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι γέφυρες (ουσιαστικής και βιώσιμης ) συνεργασίας στην πολιτική απαιτούν πραγματικές συγκλίσεις και πολύ δουλειά. 

(Περιττό εδώ να επισημανθεί η εξαίρεση της Χρυσής Αυγής που αποτελεί μια εντελώς διαφορετική περίπτωση και εξετάζεται χωριστά, εφόσον και η ίδια εξαιρεί κατά το καταστατικό της εαυτόν από την προσήλωση στο δημοκρατικό πολίτευμα.)


Το καλύτερο που θα είχαν, λοιπόν, να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι, αντί να συνεχίζουν τις διαβουλεύσεις που ακόμη κιαν τελεσφορήσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα δώσουν ένα κυβερνητικό σχήμα με πολλούς καπετάνιους καμία νομιμοποίηση και λίγους μήνες ζωής, να φροντίσουν μέσω σειράς διαβουλεύσεων και επαφών να εμφανιστούν στο εκλογικό σώμα με πρόγραμμα σαφές και ατζέντα συγκλίσεων και σκοπούμενων συνεργασιών. Στις εκλογές του Ιουνίου (εκτός αν αυτή η διάσκεψη, που είναι σε εξέλιξη τούτη την ώρα και της οποίας το συνταγματικό έρεισμα ελέγχεται, τελεσφορήσει) οι ψηφοφόροι πρέπει να ξέρουμε ποιος προτίθεται να συνεργαστεί με ποιον, με ποια πολιτική και ποιους στόχους. Αυτή είναι η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων. Ας σταματήσουμε να ψέγουμε τα κόμματα για την αδυναμία συνεργασίας. Το εκλογικό σώμα δεν έδωσε σαφή εντολή σχετικά, γεγονός βεβαια που καθιστά ακόμη πιο εύκολες τις ποικίλες και αντικρουόμενες αναγνώσεις του αποτελέσματος.

Αυτό που δεν μπορούν να διαβάσουν οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να ζητησουν από τον λαό να τους το ξαναπει με μεγαλύτερη σαφήνεια. Άλλες λύσεις του τύπου: οικουμενική κυβέρνηση, προσωπικότητες διεθνούς ακτινοβολίας και τεχνοκράτες μόνο κακό μπορούν να κάνουν.  Ο δεύτερος κατά σειρά σχηματισμός κυβέρνησης που δεν προέκυψε κατ εντολή του εκλογικού σώματος, ας σκεφτεί ο καθένας μας τι αποτελεί και πόσο απέχει από την εκτροπή. Κανείς δεν εξουσιοδότησε τον ΠτΔ ή τους αρχηγούς κομμάτων με δύναμη που πολύ απέχει των ποσοστών αυτοδυναμίας, να επιβάλουν μια κυβέρνηση μη εκλεγμένη από τον λαό. Εδώ, οι δικαιολογίες και τα άλλοθι του Νοεμβρίου δεν έχουν θέση. Οι εκλογές έγιναν και πρέπει να ξαναγίνουν. Να γίνουν το συντομότερο δυνατό. Όλα τα άλλα είναι σαφώς αντιτιθέμενα στο Σύνταγμα και την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος κι ας αναλογιστεί ο καθένας αν είναι η χώρα σε θέση να αντιμετωπίσει και κρίση πολιτειακή και μάλιστα προκληθείσα εκ των ένδον.

Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν πως η χώρα θα βρεθεί εκτός ευρώ και ΕΕ λόγω της ακυβερνησίας, η απάντηση είναι προφανής και σαφής. Η δημοκρατία και οι κανόνες της δεν επιδέχονται εκπτώσεων. Πέραν των όποιων πιέσεων, που είναι λογικό να μας ασκούνται, κανένας εταίρος μας δεν μπορεί και δεν πρόκειται, μετά το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, να επιβάλει έτσι απροκάλυπτα την όποια πολιτική εξέλιξη. Ήδη, δηλώσεις κορυφαίων αξιωματούχων από διάφορες χώρες της ΕΕ αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο να αποφασίσει.


Κι επιτέλους, αν το 20, ή το 30 αύριο, τοις εκατό του σώματος απαρτίζεται από ανώριμους, ηλιθίους, ασχέτους, επικίνδυνους ανθρώπους που δεν διστάζουν την ώρα που στέκεται η χώρα στο χείλος του γκρεμού να κάνουν ένα βήμα μπρος (γιατί αυτός είναι ένας φόβος που εκφράζεται εκατέρρωθεν και διατυπώνεται απερίφραστα τουλάχιστον στον διάλογο που έχει ανοίξει στα social media), τότε so be it. Είναι η δημοκρατία ηλίθιε (και ευτυχώς)!

Μιλάμε για παράνοια...

Τη φοβάμαι. Δεν τη σιχαίνομαι. Τη φοβάμαι, την τρέμω. Κάθε που φτάνει η θερμοκρασία να ξεπερνά τους 20 μετά τη δύση του ήλιου, οι άλλοι καλωσορίζουν το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι κι εγώ οχυρώνομαι σαν την τρελή.

Μην μου πεις να το εκλογικεύσω. Δεν αρκεί δυστυχώς. Ξέρω πως είναι ακίνδυνη-τουλάχιστον δεν δαγκώνει με δηλητήριο όπως ο σκορπιός και τα φίδια, που συναντάω και προσπερνάω σα να μην τρέχει τίποτε τα καλοκαίρια στη Λευκάδα. Ξέρω πως είναι μικροσκοπική και πως το πρωί θα έχει εξαφανιστεί γιατί το φως δεν το γουστάρει καθόλου. 

Έφτασα 30 και κάθομαι πέντε η ώρα το πρωί να κάνω αναρτηση-ψυχοθεραπεία. Έχει προηγηθεί τετράωρο τελετουργικό που περιλαμβάνει: Καθάρισμα, ψεκασμό με φονικά δηλητήρια και φυσικά κλειστές μπαλκονόπορτες, κλάμα, υστερία, φαγούρα ακατάσχετη κι ενοχλητική, σπασμούς και ουρλιαχτά κάθε φορά που μια τούφα απ τα μαλλιά μου απροειδοποίητα ακουμπά το δέρμα μου. 

Μάταια προσπαθώ τόσα χρόνια να το ξεπεράσω στο μυαλό. Όλο τον χειμώνα προετοιμάζομαι και λέω ότι φέτος και να υπάρξει συναπάντημα, θα ναι αλλιώς. Αγγούρια. Την είδα απόψε, για πρώτη φορά μετά από δυο χρόνια και κάτι ζωής σ αυτό το σπίτι. Κατάφερε η άθλια να τρυπώσει ποιος ξέρει από που. Τι που σαν τη μουρλή κλείνω μπανιέρες, νιπτήρες και νεροχύτες κάθε που κάνω μπάνιο/πλένω τα χέρια μου/ πλένω πιάτα; Τι που τσεκάρω δυο φορές την εβδομάδα μια μια τις νάιλον σακούλες του σούπερ μάρκετ μην τυχόν και έχουν αβγά, φωλιές κτλ (το γνωστό: ό,τι μαλακία σου πει κάποιος για τη φοβία σου, καρφώνεται στον εγκέφαλο και γίνεται ψυχαναγκασμός); Αυτή καθόταν σήμερα στο χαλάκι του μπάνιου και κουνούσε τις κεραίες της σα να μην τρέχει τίποτε. 

Την τελευταία φορά που σε σπίτι που ζούσα δέχθηκα τέτοια επίσκεψη, μετακόμισα το ίδιο βράδυ και η ζωή μου πήρε βόλτες απερίσκεπτες...Για μία κατσαρίδα. Έτσι. Τετοια παράνοια. 

Ρωτάω τη μάνα μου να μου πει τι μπορεί να συνέβη όταν ήμουν μωρό ακόμη και ζω από τότε μ αυτόν τον εφιάλτη. Μη γελάς, εφιάλτης είναι για όποιον το ζει (και ζει και μόνος). Μάταια. Μου λέει πως όταν κάνω παιδιά θα αναγκαστώ να το ξεπεράσω για να τα "προστατεύσω" σε αντίστοιχη συνάντηση. Μ άλλα λόγια, τρία πουλάκια κάθονταν. 

Για μια περίοδο με είχαν πείσει πως αν δεν τις λέω κατσαρίδες αλλά βρω μια άλλη λέξη, μπορεί να το ξεπεράσω...Δε θέλω να σου πω τι έγινε στο πρώτο συναπάντημα, μετά από μήνες που αναφερόμουν σ αυτήν ως "κομμάντο"; Άστα...

Ωδή στον Λάμπρο είναι αυτό το κομμάτι. Αυτός, ως άνθρωπος καρδιάς είναι εκεί για μένα πάντα. Να τις σκοτώνει και να με αντέχει. Να ξεπερνάω τη γελοιοποίησή μου και να μην νιώθω άσχημα που τρόμαξα όλη τη γειτονιά λες και με σφάζουν μέσα στο σπίτι μου, μία η ώρα το πρωί. Να παραδίδω την αξιοπρέπειά μου και να γίνομαι παρανοική ζητώντας του να γεμίσει με φύλλα δάφνης όλες τις ήδη μονωμένες με σιλικόνη πρώην χαραμάδες του σπιτιού. Να αντέχει να κοιμάται-όπως τώρα που σου γράφω- στα μαξιλάρια του καναπέ, μην τυχόν και χρειαστεί να κάνει το κομμάντο ξημερώματα. 

Αν ξέρεις κάποιον που το χε και το γιάτρεψε, κάνε έναν κόπο και δώσε τα φώτα σου...Το καλοκαίρι δεν έχει καν σηκώσει αυλαία κι αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, φέτος δε με βλέπω καλά. 

ΥΓ: Γίνεται σας παρακαλώ, σε άρθρα για την αντιμετώπιση του θέματος να μη βάζετε σχετικές φωτό; Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να καταλάβεις ότι το άρθρο απευθύνεται σε αυτούς που έχουν τη συγκεκριμένη φοβία και που το τελευταίο που θέλουν είναι να τη δούν, έστω και ζωγραφιστή;

ΥΓ1:Επίσης, αν ξέρει κανείς αν αυτό με τα φύλλα δάφνης πιάνει, ας ενημερώσει γιατί έχω κάνει το σπίτι να μυρίζει σα στιφάδο...Μερσί εκ των προτέρων.

* Στη φωτό με τον ήρωα της βραδιάς σε κάποιες εκλογές του 984...

Το πολύ βολικό δόγμα της "θυμωμένης ψήφου"

Προσπαθώντας κανείς να εξαγάγει κάποια πρώτα συμπεράσματα από την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, χρήσιμο θα ήταν, κυρίως εξαιτίας της σύγχυσης που επικρατεί, να διακρίνει και να επιχειρήσει να ερμηνεύσει όχι συνολικά αλλά κατά περίπτωση. Σαφώς, έχουμε λοιπόν νικητές και ηττημένους. Στο δεύτερο μέτωπο είναι προφανές ότι κατατάσσονται αφενός τα δύο μέχρι πρότινος, αποκαλούμενα, και κόμματα εξουσίας, ο ΛΑΟΣ αλλά και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Στο πρώτο αναμφισβήτητα ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, η Χρυσή Αυγή, αλλά- κι ας το βρει κανείς ενδεχομένως υπερβολικό, το νεοσύστατο "Δημιουργία Ξανά" του Θάνου Τζήμερου. Στις πρώτες αναγνώσεις του εκλογικού αποτελέσματος θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι η ήττα των μεν συνδέεται με τη νίκη των δε. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ίσως θα πρεπε να αφήσουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτές οι δύο συμπεριφορές να μην είναι παραπληρωματικές, να μην είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Για τους ηττημένους της υπόθεσης το μήνυμα είναι σαφές. Μπορεί οι ίδιοι να αποδίδουν την επιλογή του εκλογικού σώματος, εν όλω, σε "δικαιολογημένη οργή", αυτή η ερμηνεία, ωστόσο, παρότι εξαιρετικά βολική, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιώνει το πόσο έχουν απωλέσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και τον παλμό της κοινωνίας (του εκλογικού σώματος, αν προτιμάτε) οι άλλοτε μεγάλες δυνάμεις της ελληνικής πολιτικής σκηνής.  Είναι μια προσέγγιση αφενός αλαζονική, αφετέρου εξαιρετικά υποτιμητική για τους πολίτες που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα. Είναι σαν να έχει εθιμικά καθιερωθεί ένα "τεκμήριο νίκης" για τα δύο "μεγάλα" κόμματα. Ας ξεκαθαριστεί καταρχάς αυτό: η ιστορία και οι πολίτες που συγκροτούν το εκλογικό σώμα δεν χρωστούν την εξουσία σε κανέναν. Το γεγονός ότι συγκεκριμένοι πολιτικοί φορείς πρωταγωνιστούν εδώ και δεκαετίες δεν έχει παγιώσει κάποιο εκλογικό κεφάλαιο σώνει και ντε αδιαπραγμάτευτο.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ καταψηφίστηκαν όχι μόνο γιατί οι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι γιατί τους μείωσαν μισθούς και κατήργησαν προνόμια, αλλά γιατί επέλεξαν αυτόν τον δρόμο προκειμένου να μην ταράξουν τα νερά της παλαιοκομματικής πελατειακής τους κοίτης (λιμνάζοντα από δεκαετίες). Γιατί δεν στάθηκαν ικανοι να βοηθήσουν την Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση ή έστω να κάνει κάποια αποφασιστικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι έβαλαν πλάτη για μεγάλο χρονικό διάστημα από την αρχή αυτής της περιπέτειας. Καταψηφίστηκαν γιατί καθυστέρησαν να κάνουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Απορρίφθηκαν γιατί φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Γιατί κατήργησαν εν τοις πράγμασι κάθε εναπομείναν ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης.  Γιατί δεν έμειναν πιστοί στον λόγο τους. Γιατί  υποτίμησαν τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων τόσο με τα πεπραγμένα της θητείας τους, όσο και με το προεκλογικό τους αφήγημα (εδώ ας προστεθούν και τα προεκλογικά θαύματα εξάρθρωσης κυκλωμάτων διαφθοράς, προστασίας της δημόσιας υγείας, σύλληψης πρώην υπουργού κτλ κτλ). Με λίγα λόγια, γιατί η πολιτική τους απέτυχε. Τι πιο απλό από αυτό; Τι πιο αρκετό για να δικαιολογήσει την απόρριψη; Δεν είναι καταψήφιση από θυμό και οργή λοιπόν. Είναι ενσυνείδητη πολιτική επιλογή που συνίσταται στο πολύ απλό: "εγκαταλείπω τις πολιτικές δυνάμεις που ενώ δοκιμάστηκαν ξανά και ξανά, απέτυχαν παταγωδώς". 

Η απόπειρα να εγκλωβιστούν οι πολίτες σε τρομοκρατικά ή εκβιαστικά διλήμματα τύπου "στάση πληρωμών αμέσως μετά τις κάλπες αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό" ή τα τσιτάτα όπως "δίνη ακυβερνησίας" κτλ., δεν τελεσφόρησαν, όχι γιατί οι ψηφοφόροι γίναμε ξαφνικά οπαδοί της μπλόφας, που φαίνεται να πουλάει ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, αλλά γιατί υπάρχει ακόμη στην πολιτική μας νοοτροπία αξιωματικά αποτυπωμένο το νόημα και η αξία των εκλογών ως της ύψιστης και αδιαπραγμάτευτης δημοκρατικής λειτουργίας. Κοινώς, απέναντι στον τραμπουκισμό, ο πολίτης-προστατευμένος πίσω από την ανωνυμία της ψήφου του- ανθίσταται.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν τη χρυσή ευκαιρία να κάνουν πράξη αυτό που ψευδεπίγραφα επαγγέλλονται εδώ και χρόνια: την αλλαγή και την ανανέωση. Απ όταν ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών αλλά και προεκλογικά ο κ. Βενιζέλος συνήθιζε να λέει ότι είναι ανάγκη "να ξαναγνωριστούμε και να οργανώσουμε τη φυγή προς τα μπρος". Η Μεταπολίτευση, που γέννησε το ΠΑΣΟΚ από χθες πέρασε στην ιστορία. Αν δεν θέλουν να ακολουθήσει την ίδια πορεία και η "δημοκρατική παράταξη", πρέπει να σιωπήσουν, να ξαναγνωριστούν και κατόπιν να μας ξανασυστηθούν προτείνοντας το επόμενο "κοινωνικό συμβόλαιο".

Ως προς τη Νέα Δημοκρατία αποκλειστικά,  ίσως εδώ τα πράγματα να είναι κάπως διαφορετικά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, κι εδώ ο πολίτης δεν καταψήφισε σε κάθε περίπτωση από οργή και μόνο. Η ανεύθυνη ρητορική που αναπτύχθηκε από την ηγεσία του κόμματος αναφορικά με το μνημόνιο, ενώ όλοι βλέπαμε και γνωρίζαμε ότι είναι θέμα χρόνου η αλλαγή στρατοπέδου, η διολίσθηση προς τα άκρα της δεξιάς, το όψιμο ενδιαφέρον για θέματα μείζονος σημασίας όπως το μεταναστευτικό- που ανέβηκε στην ατζέντα μόνο όταν έγινε αντιληπτό ότι η Χ.Α. ενισχύεται επικίνδυνα,οι σταλινικές πρακτικές στον χειρισμό των εσωκομματικών που οδήγησε στον κατακερματισμό και την γέννηση a priori ηρωοποιημένων πολιτικών φορέων (βλ. Ανεξάρτητοι Έλληνες), είναι ορισμένες από τις συνιστώσες της εκλογικής συντριβής. Εκ των ων ουκ άνευ σ αυτόν τον απολογισμό της ήττας και τα πεπραγμένα της Νέας Δημοκρατίας. Πόσοι έχουν ξεχάσει την καταστροφική οικονομική πολιτική του Κώστα Καραμανλή; Δεν πάνε πια και τόσα χρόνια από τότε...

Μετά την δεδηλωμένη που απωλέσθη, είναι καιρός το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να εγκαταλείψουν και την κεκτημένη τους ταχύτητα. Αυτή που κτήθηκε μέσω της εξουσίας χρόνο με τον χρόνο από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.


Για τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Η κωλοτούμπα στην κωλοτούμπα (και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίνεται), το γεγονός ότι οι δυο μεγάλες φίρμες του μαγαζιού (βλ. Γεωργιάδης και Βορίδης) εμφανίζονται πια σε μεγαλύτερη πίστα αλλά και η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής που έκανε τον εθνικισμό και τη φασιστική ρητορική του ΛΑΟΣ να παραπέμπει σε παιδική χαρά, έθεσαν τον κ. Καρατζαφέρη εκτός. (Τι να τον κάνεις τον γιαλαντζί φασίστα όταν έχεις τον original;)


Απλά φαίνεται να είναι τα πράγματα και για τον αριστερό χαμένο της υπόθεσης. Το ΚΚΕ προβάλει σαν ατού του αυτό που φαίνεται για τον ψηφοφόρο να είναι το μεγάλο του μειονέκτημα. Το πρόγραμμα του κόμματος είναι ίδιο από τη γέννησή του. Την ώρα που και τα τελευταία προπύργια του κομμουνισμού κάνουν παραχωρήσεις και εκλογικεύσεις για να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα, το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα παραμένει προσκολλημένο στις ανέφικτες μονολιθικές του προτάσεις. Και κάτι ακόμη: το ΚΚΕ δεν επιθυμεί να κυβερνήσει και δεν επιθυμεί να παραμείνει η Ελλάδα στην ΕΕ.

Το μήνυμα της κάλπης ήταν ηχηρό. Οι πολιτικές δυνάμηεις της ήττας έχουν την ιστορική ευκαιρία να αφουγκραστούν τους πολίτες και, χωρίς να διολισθήσουν στον λαϊκισμό που τις ανέδειξε κατά το πρόσφατο παρελθόν, να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Αν δεν τα καταφέρουν, πολύ δύσκολα θα αποσπάσουν ως θετική ψήφο, ποσοστά αντίστοιχα της ιστορίας τους.


*Η φωτό κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο. Ο ψηφοφόρος -η πολιτική ωριμότητα του οποίου ελέγχεται, αν αυτό το ψηφοδέλτιο έριξε στην κάλπη- αγνοείται!