Τραγελαφικές υπερβάσεις...προεκλογική αδεία...

Όταν πριν από περίπου πέντε μήνες, τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας περνούσαν στον Λουκά Παπαδήμο, με τις εκλογές να προβάλλουν αχνά αχνά στο βάθος, οι περισσότεροι περιμέναμε ότι μαζί μ' αυτό το περιβόητο "τέλος της Μεταπολίτευσης" θα ερχόταν και μια ευρύτερη αλλαγή. Αλλαγή προσώπων και προεκλογικής νοοτροπίας ένθεν κακείθεν. Και πράγματι, οι δημοσκοπήσεις έρχονται να αποδείξουν, ότι το εκλογικό σώμα έκανε μια σημαντική στροφή, προκρίνοντας κυβερνητικούς συνασπισμούς και αδιαφορώντας μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα αυτοδυναμία ή ακυβερνησία, που με περισσό θράσος και κοντή μνήμη προσπαθούν να του επιβάλουν.

Το ένα από τα δύο μέρη αυτού του υπό υπογραφή νέου κοινωνικού συμβολαίου, λοιπόν, φαίνεται να διαφοροποιείται. Στον αντίποδα, παρακολουθώντας στη μεγάλη τους πλειοψηφία τις λίστες των υποψηφίων που κατέρχονται προς εκλογή την 6η του Μάη, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί διεκδικούν την πολύτιμη ψήφο μας, συνειδητοποιεί κανείς ότι πολύ λίγο η κρίση και τα συνακόλουθά της έχουν επηρεάσει τους ανθρώπους που φιλοδοξούν να στελεχώσουν την επόμενη Βουλή.

Από τα συνθήματα και τα διαφημιστικά σποτ των κομμάτων, ως τις δηλώσεις και τα κακόγουστα φυλλάδια (ναι ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που επενδύουν σε κακαίσθητα και κενά περιεχομένου φέιγ βολάν-πολύ χρήσιμα αν έχετε σκύλο και ξεμένετε από σακουλίτσες για τα κακά του), όλα φέρνουν περασμένες δεκαετίες, εκείνες του νεοπλουτισμού και του βολέματος μόλις μια ανάσα μακριά.

Λένε ότι σε κάθε διμερή υπόθεση, οι αλλαγές λειτουργούν κυκλικά. Είναι λοιπόν δύσκολο να προσδιορίσει κανείς αν ο ψηφοφόρος διαμορφώνει τη στρατηγική του υποψηφίου ή αν, αντίθετα, είναι η εικαζόμενη βούληση και ψυχολογία του ψηφοφόρου που αναγκάζει τους υποψηφίους να κάνουν πράγματα που δεν ταιριάζουν στην αισθητική και την κοσμοθεωρία τους.

Διαβάζω συχνά σε αναρτήσεις φίλων πως "ο κόσμος φταίει που θέλει να του χαϊδεύουν τ' αυτιά". Αν έτσι εξακολουθούν να έχουν τα πράγματα, γιατί οι δεσμεύσεις (προφανώς ανέφικτες βάσει των υπογεγραμμένων δεσμευτικών για την επόμενη βουλή συμφωνιών) των επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για αποκατάσταση των χαμηλοσυνταξιούχων ή μη περαιτέρω επιβάρυνσή τους, για προστασία των αδυνάτων και φρένο στις περικοπές μισθών, δεν αρκεί για να αντιστραφεί το κλίμα και να επιστρέψει ο λαός στο παραδοσιακό δίπολο;

Τι μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς για να αντιληφθεί ότι τα διδάγματα της κρίσης πότισαν ακόμη και τα πιο μονολιθικά στρώματα της κοινωνίας; (Όχι ότι το σύνθημα "την 6η Μάη κλειδώνουμε παππούδες και γιαγιάδες στο σπίτι, το θεωρώ κι απολύτως άστοχο...)

Έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου το φυλλάδιο της φωτογραφίας...Ο κύριος πολιτεύεται με τον ΛΑΟΣ, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση στο προεκλογικό υλικό των υποψηφίων όλων των κομμάτων ανά την επικράτεια, θα συναντούσαμε πολλά παρόμοια, και διάλεξε ως σύνθημα της καμπάνιας του τη φράση: "Ψήφισέ με εσύ κι εγώ θα δεις". Ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί; Σε ποιούς απευθύνονται; Είναι άραγε μεμονωμένες περιπτώσεις γραφικών τύπων; Είναι η μετεξέλιξη του υποψήφιου βλαχοδήμαρχου της δεκαετίας του 70;

Έχουμε σ' αυτή τη χώρα νόμους για τα πάντα. Στον αστικό μας κώδικα υπάρχει ακόμη και σήμερα ενεργή διάταξη για την τύχη σμήνους αδέσποτων μελισσών, όπου αυτό εντοπιστεί. Ακόμη και για μας τους δημοσιογράφους, υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλέγμα κανόνων, που επιβάλλεται προεκλογικώς από το ΕΣΡ (και ορθώς), για να διασφαλίσει την ανεπηρέαστη ενημέρωση του πολίτη. Την ίδια ώρα, δεν υπάρχει κανένας κανόνας, καμία διάταξη που να υπενθυμίζει στον εκάστοτε επίδοξο βουλευτή, υπουργό ή πρωθυπουργό, ότι φέρει την ευθύνη των λεγομένων του.
Η πολύ πρόσφατη ιστορία μάς απέδειξε, που μπορεί να φτάσει ένας υποψήφιος "προεκλογική αδεία".
Το "λεφτά υπάρχουν" του κ. Παπανδρέου είναι, κατά τη γνώμη μου, ο ορισμός της πολιτικής εξαπάτησης με σκοπό την υφαρπαγή της λαϊκής εντολής. Αυτό, βέβαια, το αυταπόδεικτο συμπέρασμα (δεν πιστεύω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να διαφωνεί σχετικά), δεν στάθηκε αρκετό για να ληφθεί οποιαδήποτε σχετική πρωτοβουλία.  Αντιθέτως, δυο χρόνια αργότερα γινόμαστε θεατές κι ακροατές του ίδιου έργου -τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Γιατί, πώς αλλιώς να κρίνει κανείς, τις εκατέρρωθες απεγνωσμένες εξαγγελίες περί μη λήψης μέτρων, για τα οποία η χώρα έχει επισήμως δεσμευθεί;

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, κατά τη γνώμη μου, δεν καθορίζουμε την τύχη της χώρας. Έχουμε όμως τη χρυσή ευκαιρία, να κλείσουμε ένα θλιβερό κεφάλαιο της πολιτικής μας ιστορίας και να στείλουμε στον τάφο ένα σύστημα θνησιγενές, που παρέπαιε επί δεκαετίες, συμπαρασύροντάς μας σε μια βολική μεν, προκαθορισμένου προορισμού δε περιδίνηση.

*Ευχαριστώ θερμά τον συνάδελφο Niko Ago που έθεσε υπόψιν μου το συγκεκριμένο φυλλάδιο της φωτογραφίας.