Είναι, λοιπόν, αυτή η κουβέντα ανοιχτή εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Κι όπως κάθε κουβέντα που ανοίγει και πολύ βολικά μένει να παραπαίει, άλλοτε στο περιθώριο κι άλλοτε στο επίκεντρο του δημόσιου βίου, αντί να μας κάνει σοφότερους, δημιουργεί και βοηθά να αποκρυσταλλωθούν συγκεκριμένα, εξίσου βολικά στερεότυπα. Ένα από αυτά, το επιβεβαίωσα και προσωπικά, μέσω των αντιδράσεων που μου διατυπώθηκαν για την προηγούμενη ανάρτηση, αναφορικά με το βίντεο της κ. Μουτσάτσου. Η πλειοψηφία εκείνων που μου επιτέθηκαν για το συγκεκριμένο κείμενο, έσπευδαν να με χαρακτηρίσουν όχι τόσο ως ανθελληνίδα κτλ αλλά κυρίως ως αριστερή. Ο συνειρμός απλός και μετά από τόσα χρόνια αυτοματοποιημένος: αν δεν διατυμπανίζεις τη λατρεία και την αφοσίωσή σου στην ένδοξη ηρωική πατρίδα, τότε είσαι "αριστεροκομμούνι, συριζολάγνα, ταγάρι" κτλ...
Σε πόση σύγχυση μπορεί να έχει περιπέσει μια ολόκληρη κοινωνία; Από πότε η δεξιά, όπως αυτή κάθε φορά σκιαγραφείται- μονοπωλεί τον πατριωτισμό και την αγάπη για τη χώρα; Κρεμάς τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι και αυτό αρκεί για να είσαι "καλός πατριώτης" κι ας είναι το μπαλκόνι αυθαίρετο. Μιλάς για το ένδοξο παρελθόν και δοξάζεσαι αντιστοίχως κι ας μην έχεις ανέβει ούτε μια φορά στην Ακρόπολη. Παρακαλείς για ρουσφέτια και διευκολύνσεις όλη σου τη ζωή και όλα παραγράφονται αν επαναλαμβάνεις συστηματικά πως ο τόπος σου γέννησε τη δημοκρατία κι αν κάνεις τον σταυρό σου κάθε που περνάς από εκκλησία.
Είναι τυχαίο που καθ όλη τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου το ενδιαφέρον και η προσοχή έχουν μετατοπιστεί από το ουσιώδες που είναι ο χειρισμός των ζητημάτων της οικονομίας, της ανεργίας και της ανάπτυξης στο εύκολο που είναι ο φόβος, το μεταναστευτικό και το μίσος συναρτήσει των δύο προηγουμένων;
Η ανησυχητική διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι η πατριδοκαπηλεία δεν περιορίζεται πια στα άκρα της δεξιάς αλλά εξαπλώνεται σε όλα τα πατώματα του συντηρητικού οικοδομήματος, σχηματοποιώντας έναν πρωτοφανή σε εύρος πολιτικό χώρο. Δεν είναι πια μόνο η Χρυσή Αυγή που πολιτεύεται με συνθήματα όπως το "για να ξεβρωμίσει ο τόπος" και υποψηφίους που παραπέμπουν στο ηρωικό 1821...
Δεν είναι μόνο ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός που κατεβαίνει στην προεκλογική μάχη με διακηρύξεις συνεπείς προς τις πάγιες θέσεις του κ. Καρατζαφέρη, που πριν από λίγους μήνες είχε προτείνει να πνίγουμε τους μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα μας. Αξίζει ενδεικτικά να ρίξει κανείς μια ματιά σε μια από τις χαρακτηριστικές προεκλογικές αφίσες του κόμματος...
Στο ίδιο πεδίο, στον φόβο για το διαφορετικό, την ανασφάλεια και την ψευδαίσθηση ότι είναι οι μετανάστες που φταίνε για όλα τα δεινά της Ελλάδας κι αν φύγουν, θα ξαναβρούμε τον χαμένο μας παράδεισο, παρατηρώ ότι επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει τη δύναμή του και ο κ. Σαμαράς. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας καλεί συχνά πυκνά να συσπειρωθούμε και -προφανώς δίνοντάς του ισχυρή λαϊκή εντολή- να "ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας". Αλήθεια, πόσο ακριβώς διαφέρει το κάλεσμά του από την πρόσφατη πρόταση Καρατζαφέρη περί οπλοφορίας, άμυνας και αυτοδικίας;
Θα πει κανείς, και σωστά ίσως, ότι, ειδικά για την περίπτωση του κ. Σαμαρά, η προσφυγή σε τσιτάτα τέτοιου τύπου είναι προεκλογικά η πιο σωστή συνταγή για να πλήξει τα πραγματικά άκρα, αυξάνοντας τη δύναμή του αλλά και προστατεύοντας τη δημοκρατία μας. Η ακροδεξιά, φασιστική ή φασίζουσα γυμναστική, όμως, φέρνει και την αντίστοιχη εξοικείωση. Μας κάνει έννοιες που προκαλούσαν αποστροφή στο παρελθόν, χρόνο με τον χρόνο πιο ανεκτές... Η ρητορική της Χρυσής Αυγής, για παράδειγμα, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν στο μυαλό όλων σχεδόν σχηματοποιημένη ως ταμπού, ξαφνικά θα βρει θέση, όπως όλα δείχνουν, μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Προφανώς δεν τρελλάθηκε το 3 ή το 5% των ψηφοφόρων, ούτε (ελπίζω) θα αρχίσουμε από την 7η Μαΐου να χαιρετιόμαστε με heil...Οπωσδήποτε, ωστόσο, το ταμπού έσπασε και η παράνοια του οποιουδήποτε εξ ημών αρχίζει πια να γίνεται έστω και κατ' αυτό το ελάχιστο λιγότερο νοσηρή.
Πρόσφατα η Γαλλία συγκλονίστηκε από το μακελειό σε εβραϊκό κολλέγιο στην Τουλούζη. Το περιστατικό βύθισε τη χώρα στο πένθος και ανάγκασε ακόμη και τον Νικολά Σαρκοζί να αναστείλει για κάποια 24ωρα την προεκλογική του δραστηριότητα. Εκείνο που ελάχιστα σχολιάστηκε και συσχετίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης είναι το γεγονός ότι στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της δραστηριότητας, ο Σαρκοζί είχε από καιρό ανεβάσει τους τόνους με τσιτάτα, αντίστοιχα εκείνων που ακούει και ο έλληνας ψηφοφόρος για τους μετανάστες και τις διάφορες κοινότητες της χώρας. Κίνητρο, προφανώς κι εδώ ήταν η υφαρπαγή ψήφων από τη θυγατέρα Λεπέν που σάρωσε στον πρώτο γύρο. Σε κάθε μάχη, όμως, υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.
Δεν υπαρχει αμφιβολία ότι είμαστε πια μια κοινωνία που φοβάται. Όχι μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Κι αν λένε αρκετοί ότι η οργή είναι κακός σύμβουλος μπροστά στην κάλπη, άλλο τόσο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κι ο φόβος και το μίσος δεν μπορεί να είναι συνιστώσες κρίσης και επιλογής.
Αλλά και πρακτικά, ας πάρει κανείς, για παράδειγμα το μεταναστευτικό. Πόσο πιθανό είναι να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και αποτελεσματικά το πρόβλημα; Χρειάζεται οτιδήποτε παραπάνω από κοινή λογική για να αντιληφθεί κανείς ότι όσο ο μισός πλανήτης πεινάει, καταδυναστεύεται ή πλήττεται από καταστροφές, οι κάτοικοί του θα επιχειρούν να εισχωρήσουν στον υπόλοιπο μισό ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους; Με πόσους ανθρώπους που έτυχε να μείνουν στην Ελλάδα έχετε μιλήσει που να πιστεύουν ότι στη χώρα τους θα είναι καλύτερα ακόμη κι από αυτό το μαρτύριο που ζουν κάθε μέρα χωρίς στέγη, φαγητό, υγεία, μέλλον για τα παιδιά τους; Ασφαλώς και μπορεί η κατάσταση να τεθεί υπό έναν κάποιο έλεγχο. Αυτό, όμως, θα συμβεί μόνο αν η χώρα μας και οι υπόλοιπες που αντιμετωπίζουν, λόγω γεωγραφικής θέσης, το ίδιο πρόβλημα καταφέρουν να καταστήσουν το ζήτημα ευρωπαϊκό και φέρουν τις Βρυξέλλες προ των ευθυνών τους. Κανένα "ναυάγιο" στη Λαμπεντούζα δεν έλυσε το μεταναστευτικό για τη Ρώμη.
Στο μεταξύ, όσο στη χώρα μας γερμανοτσολιάδες τε και πατριώτες ράβουν κοστούμια ορκωμοσίας, στη Νορβηγία, οι απόγονοι των Βίκινγκς παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, ανοχής, κοινωνικής συνοχής και πολιτισμού, κι ας μην ήταν οι δικοί τους πρόγονοι που όρισαν αυτές τις έννοιες. Την ώρα που λογοδοτούσε ενώπιον δικαστηρίου ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, σαράντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Όσλο όχι μόνο για να τιμήσουν τα 77 θύματα ενός ανθρώπου, του οποίου το μανιφέστο είχε βρει θιασώτες και στην Ελλάδα, αλλά για να στείλουν το μήνυμα ότι η κοινωνία τους θα υπερισχύσει έναντι κάθε παραληρήματος και κάθε παράνοιας. Αντί να κάψουν, να σπάσουν, να βανδαλίσουν, προτίμησαν να πουν όλοι μαζί ένα παιδικό τραγούδι. Λέγεται "τα παιδιά του ουράνιου τόξου" και για τον Μπρέιβικ είναι "μαρξιστική προπαγάνδα που κάνει πλύση εγκεφάλου στους νέους της Νορβηγίας ώστε να ανέχονται τους μετανάστες".
Απόσπασμα των στίχων σε ελεύθερη απόδοση: ΄
"Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια,
ένας γαλάζιος ωκεανός ως εκεί που φτάνει το βλέμμα
και μια γη, όπου μεγαλώνουν τα λουλούδια.
Αλήθεια, για τι παραπάνω μπορεί να ελπίσει κανείς;
Μαζί θα ζήσουμε, κάθε αδελφός, κάθε αδελφή,
παιδιά του ουράνιου τόξου, πάνω σε χώμα γόνιμο.
Να πεις όμως σε όλα τα παιδιά
να πεις στον πατέρα σου,
να πεις στην μητέρα σου,
ότι αυτή είναι η τελευταία μας
ευκαιρία να μοιραστούμε μια ελπίδα
κι έναν κόσμο..."
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μπρέιβικ εκτέλεσε περισσότερους από εβδομήντα ανθρώπους στο νησί Οτόγια. Πριν το μακελειό, ο ίδιος είχε δημοσιοποιήσει τις απόψεις του εν είδει μανιφέστου. Η ανοχή που έδειξαν απέναντί του τόσο οι αρμόδιες αρχές όσο και η κοινωνία στο σύνολό της οδήγησε στην πιο αιματηρή επίθεση στην ιστορία της χώρας.
Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι η ανοχή των ελλήνων ψηφοφόρων απέναντι σε αντίστοιχα φαινόμενα, που εκδηλώνονται και μάλιστα υπό θεσμικό μανδύα, αλλά και η ανεύθυνη στάση πολιτικών που επενδύουν στο μίσος για να εξαργυρώσουν σε ψήφους, θα φέρει αργά ή γρήγορα χιλιάδες έλληνες στο Σύνταγμα, μετά από μια δική μας Οτόγια. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε εκεί.
Σε πόση σύγχυση μπορεί να έχει περιπέσει μια ολόκληρη κοινωνία; Από πότε η δεξιά, όπως αυτή κάθε φορά σκιαγραφείται- μονοπωλεί τον πατριωτισμό και την αγάπη για τη χώρα; Κρεμάς τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι και αυτό αρκεί για να είσαι "καλός πατριώτης" κι ας είναι το μπαλκόνι αυθαίρετο. Μιλάς για το ένδοξο παρελθόν και δοξάζεσαι αντιστοίχως κι ας μην έχεις ανέβει ούτε μια φορά στην Ακρόπολη. Παρακαλείς για ρουσφέτια και διευκολύνσεις όλη σου τη ζωή και όλα παραγράφονται αν επαναλαμβάνεις συστηματικά πως ο τόπος σου γέννησε τη δημοκρατία κι αν κάνεις τον σταυρό σου κάθε που περνάς από εκκλησία.
Είναι τυχαίο που καθ όλη τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου το ενδιαφέρον και η προσοχή έχουν μετατοπιστεί από το ουσιώδες που είναι ο χειρισμός των ζητημάτων της οικονομίας, της ανεργίας και της ανάπτυξης στο εύκολο που είναι ο φόβος, το μεταναστευτικό και το μίσος συναρτήσει των δύο προηγουμένων;
Η ανησυχητική διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι η πατριδοκαπηλεία δεν περιορίζεται πια στα άκρα της δεξιάς αλλά εξαπλώνεται σε όλα τα πατώματα του συντηρητικού οικοδομήματος, σχηματοποιώντας έναν πρωτοφανή σε εύρος πολιτικό χώρο. Δεν είναι πια μόνο η Χρυσή Αυγή που πολιτεύεται με συνθήματα όπως το "για να ξεβρωμίσει ο τόπος" και υποψηφίους που παραπέμπουν στο ηρωικό 1821...
Δεν είναι μόνο ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός που κατεβαίνει στην προεκλογική μάχη με διακηρύξεις συνεπείς προς τις πάγιες θέσεις του κ. Καρατζαφέρη, που πριν από λίγους μήνες είχε προτείνει να πνίγουμε τους μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα μας. Αξίζει ενδεικτικά να ρίξει κανείς μια ματιά σε μια από τις χαρακτηριστικές προεκλογικές αφίσες του κόμματος...
Θα πει κανείς, και σωστά ίσως, ότι, ειδικά για την περίπτωση του κ. Σαμαρά, η προσφυγή σε τσιτάτα τέτοιου τύπου είναι προεκλογικά η πιο σωστή συνταγή για να πλήξει τα πραγματικά άκρα, αυξάνοντας τη δύναμή του αλλά και προστατεύοντας τη δημοκρατία μας. Η ακροδεξιά, φασιστική ή φασίζουσα γυμναστική, όμως, φέρνει και την αντίστοιχη εξοικείωση. Μας κάνει έννοιες που προκαλούσαν αποστροφή στο παρελθόν, χρόνο με τον χρόνο πιο ανεκτές... Η ρητορική της Χρυσής Αυγής, για παράδειγμα, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν στο μυαλό όλων σχεδόν σχηματοποιημένη ως ταμπού, ξαφνικά θα βρει θέση, όπως όλα δείχνουν, μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Προφανώς δεν τρελλάθηκε το 3 ή το 5% των ψηφοφόρων, ούτε (ελπίζω) θα αρχίσουμε από την 7η Μαΐου να χαιρετιόμαστε με heil...Οπωσδήποτε, ωστόσο, το ταμπού έσπασε και η παράνοια του οποιουδήποτε εξ ημών αρχίζει πια να γίνεται έστω και κατ' αυτό το ελάχιστο λιγότερο νοσηρή.
Πρόσφατα η Γαλλία συγκλονίστηκε από το μακελειό σε εβραϊκό κολλέγιο στην Τουλούζη. Το περιστατικό βύθισε τη χώρα στο πένθος και ανάγκασε ακόμη και τον Νικολά Σαρκοζί να αναστείλει για κάποια 24ωρα την προεκλογική του δραστηριότητα. Εκείνο που ελάχιστα σχολιάστηκε και συσχετίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης είναι το γεγονός ότι στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της δραστηριότητας, ο Σαρκοζί είχε από καιρό ανεβάσει τους τόνους με τσιτάτα, αντίστοιχα εκείνων που ακούει και ο έλληνας ψηφοφόρος για τους μετανάστες και τις διάφορες κοινότητες της χώρας. Κίνητρο, προφανώς κι εδώ ήταν η υφαρπαγή ψήφων από τη θυγατέρα Λεπέν που σάρωσε στον πρώτο γύρο. Σε κάθε μάχη, όμως, υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.
Δεν υπαρχει αμφιβολία ότι είμαστε πια μια κοινωνία που φοβάται. Όχι μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Κι αν λένε αρκετοί ότι η οργή είναι κακός σύμβουλος μπροστά στην κάλπη, άλλο τόσο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κι ο φόβος και το μίσος δεν μπορεί να είναι συνιστώσες κρίσης και επιλογής.
Αλλά και πρακτικά, ας πάρει κανείς, για παράδειγμα το μεταναστευτικό. Πόσο πιθανό είναι να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και αποτελεσματικά το πρόβλημα; Χρειάζεται οτιδήποτε παραπάνω από κοινή λογική για να αντιληφθεί κανείς ότι όσο ο μισός πλανήτης πεινάει, καταδυναστεύεται ή πλήττεται από καταστροφές, οι κάτοικοί του θα επιχειρούν να εισχωρήσουν στον υπόλοιπο μισό ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους; Με πόσους ανθρώπους που έτυχε να μείνουν στην Ελλάδα έχετε μιλήσει που να πιστεύουν ότι στη χώρα τους θα είναι καλύτερα ακόμη κι από αυτό το μαρτύριο που ζουν κάθε μέρα χωρίς στέγη, φαγητό, υγεία, μέλλον για τα παιδιά τους; Ασφαλώς και μπορεί η κατάσταση να τεθεί υπό έναν κάποιο έλεγχο. Αυτό, όμως, θα συμβεί μόνο αν η χώρα μας και οι υπόλοιπες που αντιμετωπίζουν, λόγω γεωγραφικής θέσης, το ίδιο πρόβλημα καταφέρουν να καταστήσουν το ζήτημα ευρωπαϊκό και φέρουν τις Βρυξέλλες προ των ευθυνών τους. Κανένα "ναυάγιο" στη Λαμπεντούζα δεν έλυσε το μεταναστευτικό για τη Ρώμη.
Στο μεταξύ, όσο στη χώρα μας γερμανοτσολιάδες τε και πατριώτες ράβουν κοστούμια ορκωμοσίας, στη Νορβηγία, οι απόγονοι των Βίκινγκς παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, ανοχής, κοινωνικής συνοχής και πολιτισμού, κι ας μην ήταν οι δικοί τους πρόγονοι που όρισαν αυτές τις έννοιες. Την ώρα που λογοδοτούσε ενώπιον δικαστηρίου ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, σαράντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Όσλο όχι μόνο για να τιμήσουν τα 77 θύματα ενός ανθρώπου, του οποίου το μανιφέστο είχε βρει θιασώτες και στην Ελλάδα, αλλά για να στείλουν το μήνυμα ότι η κοινωνία τους θα υπερισχύσει έναντι κάθε παραληρήματος και κάθε παράνοιας. Αντί να κάψουν, να σπάσουν, να βανδαλίσουν, προτίμησαν να πουν όλοι μαζί ένα παιδικό τραγούδι. Λέγεται "τα παιδιά του ουράνιου τόξου" και για τον Μπρέιβικ είναι "μαρξιστική προπαγάνδα που κάνει πλύση εγκεφάλου στους νέους της Νορβηγίας ώστε να ανέχονται τους μετανάστες".
Απόσπασμα των στίχων σε ελεύθερη απόδοση: ΄
"Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια,
ένας γαλάζιος ωκεανός ως εκεί που φτάνει το βλέμμα
και μια γη, όπου μεγαλώνουν τα λουλούδια.
Αλήθεια, για τι παραπάνω μπορεί να ελπίσει κανείς;
Μαζί θα ζήσουμε, κάθε αδελφός, κάθε αδελφή,
παιδιά του ουράνιου τόξου, πάνω σε χώμα γόνιμο.
Να πεις όμως σε όλα τα παιδιά
να πεις στον πατέρα σου,
να πεις στην μητέρα σου,
ότι αυτή είναι η τελευταία μας
ευκαιρία να μοιραστούμε μια ελπίδα
κι έναν κόσμο..."
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μπρέιβικ εκτέλεσε περισσότερους από εβδομήντα ανθρώπους στο νησί Οτόγια. Πριν το μακελειό, ο ίδιος είχε δημοσιοποιήσει τις απόψεις του εν είδει μανιφέστου. Η ανοχή που έδειξαν απέναντί του τόσο οι αρμόδιες αρχές όσο και η κοινωνία στο σύνολό της οδήγησε στην πιο αιματηρή επίθεση στην ιστορία της χώρας.
Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι η ανοχή των ελλήνων ψηφοφόρων απέναντι σε αντίστοιχα φαινόμενα, που εκδηλώνονται και μάλιστα υπό θεσμικό μανδύα, αλλά και η ανεύθυνη στάση πολιτικών που επενδύουν στο μίσος για να εξαργυρώσουν σε ψήφους, θα φέρει αργά ή γρήγορα χιλιάδες έλληνες στο Σύνταγμα, μετά από μια δική μας Οτόγια. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε εκεί.
'Ένας θάνατος είναι τραγωδία,χιλιάδες θάνατοι είναι στατιστική.'Στάλιν
ΑπάντησηΔιαγραφή