Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το όλο αφήγημα περί τρομακτικών συνεπειών της ακυβερνησίας, που προφανώς το ενστερνίζομαι υπό την προϋπόθεση ότι διαρκεί όχι λίγες μέρες αλλά αρκετούς μήνες, ποια ένδειξη εκπορεύεται της κάλπης που να καθιστά τόσο φυσική κατάληξη των διεργασιών που ακολουθήθηκαν τον σχηματισμό κυβέρνησης;
Τι συζητάμε; Ποιοι με ποιους και βάσει ποιας σύγκλισης; Το εκλογικό σώμα εμφανίζεται σαφώς κατακερματισμένο την ώρα που οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήλθαν να δώσουν στον λαό φωνή και δυνατότητα να δώσει εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης που προφανώς -αυτή τη φορά- θα απηχεί την πραγματική του βούληση.
Ξεχνάμε πόσο αναντίστοιχη ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, που με άλλη ατζέντα εξελέγη και εντελώς άλλη πολιτική εφήρμοσε; Ξεχνάμε τι συνέβη όταν ο τότε πρωθυπουργός πρότεινε την νομιμοποίηση της όποιας κρίσιμης επιλογής δια δημοψηφίσματος; Ξεχνάμε με ποιον τρόπο, υπό ποιες συνθήκες και κατόπιν τι είδους διεργασιών προέκυψε το ιδιότυπο γκοβέρνο Παπαδήμου;
Ναι, η κάλπη κατέδειξε περίτρανα εκείνο που καθένας από μας, με στοιχειώδη νου και επίσης στοιχειώδη αγωνία για το μέλλον το δικό του και της χώρας, γνώριζε εκ των προτέρων: επικρατεί η απόλυτη σύγχυση. Εξ ου και το 20% από δω, το 17% από κει κτλ κτλ.
Κυβερνητικές συνεργασίες; Βεβαίως! Όχι όμως με λογική μπακαλίστικη-κουκιά να 'ναι κι ό,τι να 'ναι- αλλά επί τη βάσει προγραμματικών συγκλίσεων που καθίστανται στο εκλογικό σώμα γνωστές πριν ανοίξουν οι κάλπες. Να ψηφίσω και να ξέρω σε ποιο μόρφωμα προσμετράται η ψήφος μου. Τι τραβεστί σχήματα είναι αυτά που αναλύονται ως πιθανά σενάρια όλες αυτές τις μέρες; Η ΝΔ που τόσον καιρό δεν συγκυβερνούσε, με το ΠΑΣΟΚ που σε λίγο θα καταγράφει ποσοστά μονοψήφια και που όψιμα αποφάσισε ότι ο μύθος της επαναδιαπραγμάτευσης δεν είναι και τόσο μύθος τελικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις γνωστές του θέσεις για σειρά ζητημάτων και τις ανύπαρκτες (ή εκείνες που προσπαθούν και καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία να κρατήσουν μυστικές τα στελέχη του, με τις λαμπρές εξαιρέσεις των αναγκαστικών δανείων και των εγγυημένων καταθέσεων που θα αξιοποιηθούν) προτάσεις για την οικονομία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ Καμμένου που υπάρχει χάρη στα τσιτάτα περί δοσίλογων, προδοτών κτλ κτλ, χωρίς σαφές και ρεαλιστικό πρόγραμμα;
Η ΔΗΜΑΡ που φρόντισε καθ όλη τη διάρκεια της προεκλογικης περιόδου να μην ενοχλήσει κανέναν εφαρμόζοντας τον χρυσό κανόνα "η σιωπή είναι χρυσός" με το ΚΚΕ που δεν συνεργάζεται και δεν κυβερνά ποτέ, κτλ κτλ.
Όσο κιαν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την παραπάνω σκιαγράφηση, υποψιάζομαι πως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι γέφυρες (ουσιαστικής και βιώσιμης ) συνεργασίας στην πολιτική απαιτούν πραγματικές συγκλίσεις και πολύ δουλειά.
(Περιττό εδώ να επισημανθεί η εξαίρεση της Χρυσής Αυγής που αποτελεί μια εντελώς διαφορετική περίπτωση και εξετάζεται χωριστά, εφόσον και η ίδια εξαιρεί κατά το καταστατικό της εαυτόν από την προσήλωση στο δημοκρατικό πολίτευμα.)
Το καλύτερο που θα είχαν, λοιπόν, να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι, αντί να συνεχίζουν τις διαβουλεύσεις που ακόμη κιαν τελεσφορήσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα δώσουν ένα κυβερνητικό σχήμα με πολλούς καπετάνιους καμία νομιμοποίηση και λίγους μήνες ζωής, να φροντίσουν μέσω σειράς διαβουλεύσεων και επαφών να εμφανιστούν στο εκλογικό σώμα με πρόγραμμα σαφές και ατζέντα συγκλίσεων και σκοπούμενων συνεργασιών. Στις εκλογές του Ιουνίου (εκτός αν αυτή η διάσκεψη, που είναι σε εξέλιξη τούτη την ώρα και της οποίας το συνταγματικό έρεισμα ελέγχεται, τελεσφορήσει) οι ψηφοφόροι πρέπει να ξέρουμε ποιος προτίθεται να συνεργαστεί με ποιον, με ποια πολιτική και ποιους στόχους. Αυτή είναι η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων. Ας σταματήσουμε να ψέγουμε τα κόμματα για την αδυναμία συνεργασίας. Το εκλογικό σώμα δεν έδωσε σαφή εντολή σχετικά, γεγονός βεβαια που καθιστά ακόμη πιο εύκολες τις ποικίλες και αντικρουόμενες αναγνώσεις του αποτελέσματος.
Αυτό που δεν μπορούν να διαβάσουν οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να ζητησουν από τον λαό να τους το ξαναπει με μεγαλύτερη σαφήνεια. Άλλες λύσεις του τύπου: οικουμενική κυβέρνηση, προσωπικότητες διεθνούς ακτινοβολίας και τεχνοκράτες μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Ο δεύτερος κατά σειρά σχηματισμός κυβέρνησης που δεν προέκυψε κατ εντολή του εκλογικού σώματος, ας σκεφτεί ο καθένας μας τι αποτελεί και πόσο απέχει από την εκτροπή. Κανείς δεν εξουσιοδότησε τον ΠτΔ ή τους αρχηγούς κομμάτων με δύναμη που πολύ απέχει των ποσοστών αυτοδυναμίας, να επιβάλουν μια κυβέρνηση μη εκλεγμένη από τον λαό. Εδώ, οι δικαιολογίες και τα άλλοθι του Νοεμβρίου δεν έχουν θέση. Οι εκλογές έγιναν και πρέπει να ξαναγίνουν. Να γίνουν το συντομότερο δυνατό. Όλα τα άλλα είναι σαφώς αντιτιθέμενα στο Σύνταγμα και την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος κι ας αναλογιστεί ο καθένας αν είναι η χώρα σε θέση να αντιμετωπίσει και κρίση πολιτειακή και μάλιστα προκληθείσα εκ των ένδον.
Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν πως η χώρα θα βρεθεί εκτός ευρώ και ΕΕ λόγω της ακυβερνησίας, η απάντηση είναι προφανής και σαφής. Η δημοκρατία και οι κανόνες της δεν επιδέχονται εκπτώσεων. Πέραν των όποιων πιέσεων, που είναι λογικό να μας ασκούνται, κανένας εταίρος μας δεν μπορεί και δεν πρόκειται, μετά το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, να επιβάλει έτσι απροκάλυπτα την όποια πολιτική εξέλιξη. Ήδη, δηλώσεις κορυφαίων αξιωματούχων από διάφορες χώρες της ΕΕ αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο να αποφασίσει.
Κι επιτέλους, αν το 20, ή το 30 αύριο, τοις εκατό του σώματος απαρτίζεται από ανώριμους, ηλιθίους, ασχέτους, επικίνδυνους ανθρώπους που δεν διστάζουν την ώρα που στέκεται η χώρα στο χείλος του γκρεμού να κάνουν ένα βήμα μπρος (γιατί αυτός είναι ένας φόβος που εκφράζεται εκατέρρωθεν και διατυπώνεται απερίφραστα τουλάχιστον στον διάλογο που έχει ανοίξει στα social media), τότε so be it. Είναι η δημοκρατία ηλίθιε (και ευτυχώς)!
Τα είπες όλα!:-)
ΑπάντησηΔιαγραφή