Εσύ, το δίπλωμά σου πόσο το πήρες;

Πριν από λίγες μέρες, άκουσα μια φίλη να μιλά στο τηλέφωνο με μια δική της φίλη που της ανακοίνωνε ότι πήρε τελικά το δίπλωμα οδήγησης...Και θα πρέπει να είναι εξαιρετικής ποιότητας το συγκεκριμένο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το αγόρασε έναντι 250 ευρώ. Προφανώς, κανείς δεν πέφτει απ τα σύννεφα πόσο μάλλον η αφεντιά μου, που περίπου τόσο είχε αγοράσει και το δικό της πριν από 11 χρόνια...Τουλάχιστον η κρίση συγκρατεί τις τιμές.

Να λοιπόν γιατί σε αυτήν την χώρα πολύ δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα. Και σ αυτήν την κλίμακα δεν μας φταίει κανένα κόμμα και κανένας αποτυχημένος, λαϊκιστής, ανεύθυνος ή διεφθαρμένος πολιτικός με ακριβά γούστα (που είναι και επίκαιρο). Πόσο δύσκολο είναι να αρχίσουν οι καταγγελίες κατά των διεφθαρμέων εξεταστών -αλλά και των δασκάλων που έχουν τα ποσοστά τους επί του λαδώματος; Πόσο μυαλό χρειάζεται, επιπλέον, για να σκεφτεί κανείς ότι η επανεξέταση θα πρέπει να έχει συμβολικό κόστος, ώστε να μην έρχεται ο υποψήφιος οδηγός στη θέση να λαδώνει γιατί το αντίθετο είναι ασύμφορο;

Όσο αυτής της κλίμακας την παραβατικότητα την ανεχόμαστε όλοι ως κάτι αυτονόητο και απολύτως ανεκτό- ακόμη ακόμη και ως αφορμή για χιούμορ, η Ελλάδα θα παραμένει ένα τριτοκοσμικό μαγαζί με φρεσκογυαλισμένη ευρωπαϊκή μαρκίζα.
Όπου λάδωμα στο δίπλωμα ας βάλει ο καθένας μας ό,τι αντίστοιχο μπορεί να σκεφτεί. Από το τελάρο που με τόση ευκολία βάζει η γειτόνισσά μου στη θέση του αυτοκινήτου του άντρα της κάθε πρωί που εκείνος φεύγει για τη δουλειά, ως τις αυθαιρεσίες στη δόμηση και τη μη έκδοση απόδειξης απ το μανάβικο της γειτονιάς.
Με ευρώ, με δραχμή, με φοίνικα ή με μνα, αν αυτά δεν τα αλλάξουμε, στον αιώνα τον άπαντα θα παίζουμε τον γραφικό Nick δε Γκρικ και το σόι του, στη συνείδηση των εταίρων μας διεθνώς.

Πάρε το "μαζί τα φάγαμε" και κάντο "μαζί το χάσαμε το τρένο". Το  γεγονός ότι διατηρούνται τέτοιου είδους στρεβλώσεις ακόμη και μετά από δυο χρόνια σαρωτικής κρίσης, προφανώς εκεί οδηγεί.