Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Περί πατριωτισμού και άλλων δαιμονίων

Ανατριχιάζω  κάθε φορά που ακούω τον εθνικό ύμνο. Συγκινούμαι με ό, τι μπορεί να σκιαγραφεί μπροστά στις αισθήσεις μου το μεγαλείο αυτής της χώρας. Από τα σκαμμένα πρόσωπα των παππούδων, μέχρι τον αγνό κόπο των ψαράδων στο χωριό μου. Από πλάνα των νησιών μας, μέχρι καρέ της υπέροχης τελετής έναρξης του 2004. Αντίδραση ενστικτώδης. Έτσι μεγάλωσα. Νιώθοντας σπουδαία τύχη να γεννιέται κανείς σ αυτή τη χώρα.

Τα τελευταία δύο χρόνια, αυτές τις στιγμές συγκίνησης τις συνοδεύει και μια αγωνία. Ίσως και μια ντροπή. Σαν εκείνη που ένιωθα κάθε φορά που η γιαγιά μου με υποχρέωνε να σταυροκοπιέμαι όποτε το βλέμμα έπεφτε πάνω σε οποιαδήποτε εκκλησία. Εκείνο το χούι, ο οργανισμός με τα χρόνια το πέταξε. Η λογική υπερίσχυσε και η απόφαση ήταν εύκολη, αυτόματη. 

Με το άλλο θέμα όμως;

Είναι που η περιπέτεια της χώρας αναγκάζει πια τον καθένα μας να ορίσει τον εαυτό του πολιτικά με άλλα κριτήρια από κεινα που γνωρίζαμε μέχρι το 2009.
Απ όταν ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια, οι ταμπέλες του παρελθόντος (βλ.αριστεροί-δεξιοί) μένουν κενές νοήματος, να καθορίζουν πια μόνο τον τρόπο με τον οποίο κατανέμονται στους βουλευτές τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Ο νέος μπούσουλας επιτάσσει, σ όποιον τουλάχιστον αρνείται να διατηρεί μια βολική ουδετερότητα erga omnes, να επιλέξει αν ανήκει στο "πατριωτικό συντηρητικό μέτωπο", ή αν αντίθετα συντάσσεται των ευρωπαϊστών, των λεγόμενων και μνημονιακών δυνάμεων.

Και μέσα στον ορυμαγδό, μια παρανόηση ή μια απορία. Ποιος είναι πατριώτης; Πώς ορίζεται η έννοια; Ποια είναι τα άκρα της και σε ποιο βαθμό μπορεί κανείς να νιώθει υπερήφανος που είναι Έλληνας, πριν φτάσει να χαρακτηρίζεται φασίστας;

Με εξαίρεση τα ακραία φαινόμενα και τους γραφικούς, με σαφείς προβολές αμφότεροι στο νέο πολιτικό σκηνικό, όπως το διαμόρφωσε η κάλπη της 17ης Ιουνίου, το υπόλοιπο τοπίο απλώνεται ομιχλώδες. 

Ποιος είναι εκείνος που αποφασίζει πως η εθνική υπερηφάνεια ταυτίζεται με τον λαϊκισμό, την ξενοφοβία και την επικίνδυνη εσωστρέφεια; Γιατί την ταμπέλα του πατριώτη νέμονται σήμερα εκείνοι που ελάχιστη σχέση έχουν με τις επιταγές της ιστορίας αυτής της χώρας, με εκείνα που διδάσκει η αρχαία της γραμματεία ή που επιβάλλουν οι παραδόσεις και τα ήθη του λαού της;  Και κυρίως, ποιους εξυπηρετεί ο εξοστρακισμός και η ταμπέλα του προδότη, που με τόση ευκολία απονέμεται σε όποιον τολμήσει να μιλήσει για ανάγκη εθνικής αυτοκριτικής; 

Κι απ την ανάποδη. Πώς η χρήση και μόνο λέξεων όπως "το έθνος", "η πατρίδα" κλπ, από πολιτικούς, προετοιμάζει τ αυτιά μας για το γνωστό πατριωτικό ντοπάρισμα, που συνήθως είναι ο πιο βολικός μανδύας για κάθε τοποθέτηση κενή νοήματος, ελλείψει σοβαρής πολιτικής πρότασης και διάθεσης ειλικρινούς  παράθεσης εκείνων (των δεινών) που έρχονται. 

Αυτό το παιχνίδι της σημαίας, που το παίζουν όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως, απ την αριστερά και τους "σοσιαλιστές" μέχρι τους συντηρητικούς και τους φασίστες, είναι που με μπερδεύει. 

Σα να κατοχύρωσαν (και με δικαίωμα αποκλειστικό, όπως μας το σερβίρει ο καθένας), την έννοια της  αγάπης για τη χώρα που μας γέννησε, όποτε αν δεν ακολουθείς με μάτια κλειστά τις ηλιθιότητες περί "εκλεκτών Ελλήνων" κτλ, είσαι με τους άλλους. Αλλά και αντίστροφα: Αν νιώθεις ότι αγαπάς την Ελλάδα, αν σε συγκινούν τα σύμβολα, είσαι με τους γραφικούς. 

Ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω τον εθνικό ύμνο. Δεν πιστεύω, όμως, πως είμαστε μια χώρα 10 εκατομμυρίων θυμάτων, που το φερε η μοίρα ή κάποια διεθνής συνωμοσία να μπούμε στο στόχαστρο. Τις παρελάσεις τις βρίσκω γελοίες και αναχρονιστικές. Τις σχολικές γιορτές (όπως τις θυμάμαι τουλάχιστον με ποιηματάκια και τραγούδια) το ίδιο. Γιατί δεν γίνεται αυτός ο λαός να τα χει κάνει όλα σωστά. Να απαρτίζεται μόνο από ήρωες και να χει ιστορικά το μονοπώλιο του ένδοξου παρελθόντος. 

Η ιδέα του επιτρόπου Μπαρνιέ, σήμερα, να γίνει η ΕΕ Ομοσπονδία με ενθουσιάζει. Είμαι ανθέλλην;  Ανακυκλώνω και το τελευταίο υλικό που μπορεί να επεξεργαστεί το δίκτυο της πόλης και μαζεύω και το τελευταίο σκουπίδι πριν φύγω απ την παραλία. Ποιος είναι πιο πατριώτης; Εγώ ή η παρέα της διπλανής ξαπλώστρας που αφήνει ένα μικρό σκουπιδότοπο κι απομακρύνεται εξακολουθώντας να μιλά για μας που "χτίζαμε Παρθενώνες όταν οι άλλοι ακόμα έτρωγαν βελανίδια"; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου