Όλα ξεκίνησαν ένα ήσυχο μεσημέρι του περασμένου Σεπτέμβρη. Ξέρεις, από κείνα που μοιάζουν με Κυριακή απόγευμα, αλλά μονάχα με περισσότερη ζέστη και άφθονες υπαρξιακές αναζητήσεις, όπως μόνο το καυτό μπετόν της πρωτεύουσας ξέρει να εμπνέει...
Ατενίζοντας, με αγωνία το άδειο μου μπαλκόνι, πήρα τη μεγάλη απόφαση...Αφού κατάφερα επί 5 χρόνια να κρατήσω ζωντανό και kicking τον Ζαχαρία, ήλθε η ώρα να δοκιμάσω την τύχη μου και με το φυτικό βασίλειο. Άρχισα, θυμάμαι, με μια μέντα, που ακόμη και σήμερα (απότιστη κάνα δίμηνο), εξακολουθεί να φυτο :) ζωεί κι ίσως, ακόμη ακόμη, και να μεγαλώνει... Ακολούθησαν δυο φραουλιές που αγόρασα, σε πείσμα, του φυτωριούχου που μου εξηγούσε ο άνθρωπος ότι θα τις κάψει η παγωνιά. "Όχι" του είπα! "Τις θέλω. Θα τις προσέξω και δε θα πάθουν τίποτε". Δεν τις πρόσεξα ή μάλλον όσο κι αν τις πρόσεξα, έπαθαν. (Έτσι πάνε κάποια πράγματα...Δε πα να χτυπιέσαι, δε σώζεται το θέμα..). Θες έτσι θες αλλιώς, φραουλιές γιοκ. Μετά το ριξα στα σκληρά: Μια ελιά, πιπεριές και δεντρολίβανο. Το σκορ σ αυτό το ματς έκλεισε 2 στα 3 (Η ελιά απολιθώθηκε εξ αιτίας κάποιου μύκητα όπως μου εξήγησαν φίλοι που ξέρουν από ...χόρτα και λοιπά....)
Θα ήμουν τραγικά αχάριση αν παρέλειπα να μιλήσω για τη ρόκα. Αχ η ρόκα! Η πιο easygoing συγκάτοικος που είχα ποτέ. Πότε τη φύτεψα, πότε μεγάλωσε, πότε την έφαγα, ούτε που το κατάλαβα. Εξαιρετική επιλογή. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα...
Κι οι μήνες περνούσαν, και το αυτόματο πότισμα χάλασε, κι η πιπεριά έπαθε ακριβώς αυτό που τοσο παραστατικά εξηγεί και το 43 στο γνωστό έπος...(http://www.youtube.com/watch?v=nGnbXqvG9Mo)
Κι ύστερα ήλθε η άνοιξη και αποφάσισα ότι μετά από το πολύμηνο ζέσταμα, είμαι πια έτοιμη να γίνω και επισήμως ένας urban gardener (έτσι λένε εκείνοι που το προτιμούν πιο σικ, όποιον στήνει μποστανάκι στη βεράντα-δε με χάλασε).
Σκάω πάλι στο γνωστό φυτώριο κι αγοράζω τόσα φυτά, που ο ιδιοκτήτης με ρωτά πόσα τετραγωνικά είναι ο κήπος... Φυτεύω μελιτζανιές, τοματιές, πιπεριές (το φόρτε μου), φραουλιές, σκόρδα, μύρτιλο και μούρα. Α, και βάζω δίπλα στην σαρκοβόρα απέθαντη μέντα, θυμάρι, βασιλικό, μαιντανό και άνιθο. Ποτίζω, βάζω λίπασμα και περιμένω (η αλήθεια είναι ότι δυο τρεις φορές μπήκα στον πειρασμό και είπα και δυο καλές κουβέντες στις μελιτζανιές μπας και πάρουν τα πάνω τους- τα λένε κάτι τέτοια οι γεωπόνοι, ποτέ δεν ξέρεις...)... Περιμένω, περιμένω, περιμένω....
Κι ώσπου μια μέρα, ξυπνάω, βγαίνω έξω και τι να δω;
Ατενίζοντας, με αγωνία το άδειο μου μπαλκόνι, πήρα τη μεγάλη απόφαση...Αφού κατάφερα επί 5 χρόνια να κρατήσω ζωντανό και kicking τον Ζαχαρία, ήλθε η ώρα να δοκιμάσω την τύχη μου και με το φυτικό βασίλειο. Άρχισα, θυμάμαι, με μια μέντα, που ακόμη και σήμερα (απότιστη κάνα δίμηνο), εξακολουθεί να φυτο :) ζωεί κι ίσως, ακόμη ακόμη, και να μεγαλώνει... Ακολούθησαν δυο φραουλιές που αγόρασα, σε πείσμα, του φυτωριούχου που μου εξηγούσε ο άνθρωπος ότι θα τις κάψει η παγωνιά. "Όχι" του είπα! "Τις θέλω. Θα τις προσέξω και δε θα πάθουν τίποτε". Δεν τις πρόσεξα ή μάλλον όσο κι αν τις πρόσεξα, έπαθαν. (Έτσι πάνε κάποια πράγματα...Δε πα να χτυπιέσαι, δε σώζεται το θέμα..). Θες έτσι θες αλλιώς, φραουλιές γιοκ. Μετά το ριξα στα σκληρά: Μια ελιά, πιπεριές και δεντρολίβανο. Το σκορ σ αυτό το ματς έκλεισε 2 στα 3 (Η ελιά απολιθώθηκε εξ αιτίας κάποιου μύκητα όπως μου εξήγησαν φίλοι που ξέρουν από ...χόρτα και λοιπά....)
Θα ήμουν τραγικά αχάριση αν παρέλειπα να μιλήσω για τη ρόκα. Αχ η ρόκα! Η πιο easygoing συγκάτοικος που είχα ποτέ. Πότε τη φύτεψα, πότε μεγάλωσε, πότε την έφαγα, ούτε που το κατάλαβα. Εξαιρετική επιλογή. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα...
Κι οι μήνες περνούσαν, και το αυτόματο πότισμα χάλασε, κι η πιπεριά έπαθε ακριβώς αυτό που τοσο παραστατικά εξηγεί και το 43 στο γνωστό έπος...(http://www.youtube.com/watch?v=nGnbXqvG9Mo)
Κι ύστερα ήλθε η άνοιξη και αποφάσισα ότι μετά από το πολύμηνο ζέσταμα, είμαι πια έτοιμη να γίνω και επισήμως ένας urban gardener (έτσι λένε εκείνοι που το προτιμούν πιο σικ, όποιον στήνει μποστανάκι στη βεράντα-δε με χάλασε).
Σκάω πάλι στο γνωστό φυτώριο κι αγοράζω τόσα φυτά, που ο ιδιοκτήτης με ρωτά πόσα τετραγωνικά είναι ο κήπος... Φυτεύω μελιτζανιές, τοματιές, πιπεριές (το φόρτε μου), φραουλιές, σκόρδα, μύρτιλο και μούρα. Α, και βάζω δίπλα στην σαρκοβόρα απέθαντη μέντα, θυμάρι, βασιλικό, μαιντανό και άνιθο. Ποτίζω, βάζω λίπασμα και περιμένω (η αλήθεια είναι ότι δυο τρεις φορές μπήκα στον πειρασμό και είπα και δυο καλές κουβέντες στις μελιτζανιές μπας και πάρουν τα πάνω τους- τα λένε κάτι τέτοια οι γεωπόνοι, ποτέ δεν ξέρεις...)... Περιμένω, περιμένω, περιμένω....
Κι ώσπου μια μέρα, ξυπνάω, βγαίνω έξω και τι να δω;
Όπως το ακούς κι όπως το βλέπεις! Μεγάλη χαρά! Τότε βέβαια, πίστευα ακόμη ότι είναι η πρώτη απ τις πολλές τομάτες που θα μου κάνουν δώρο τα φυτά που φρόντισα ήδη πόσους μήνες. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν θα ήταν η πρώτη αλλά η μόνη. Ακριβώς. Αυτή είναι η φετινή μου σοδειά. Κι όπως καταλαβαίνεις, αυτή η συνείδηση της μοναδικότητας του πράγματος μου κέντρισε την προσοχή...Κι από κηπουρός έγινα φωτογράφος...Κι αυτή μεγάλωνε...
Και μεγάλωνε...
Και κοκκίνιζε μέρα με τη μέρα...
όλο και πιο πολύ...
Και τώρα που την ξέρω από πάντα, με τι ψυχή να τη φάω; :)
Αρκεί η προσπάθεια urban gardener.Οι αποτυχίες, η παρατήρηση και η υπομονή θα οδηγήσουν στις επιτυχίες.Όσο για την ντοματούλα σου ... λυπάμαι, αλλά άρρωστη απ τη σύλληψή της.
ΑπάντησηΔιαγραφή