Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Προσοχή! Κίνδυνος εξιδανίκευσης...

Στην αρχή είναι η μάνα σου. Κι ο πατέρας κι οι παππούδες...Είναι κι ο λούτρινος λαγός που έχεις μάθει να σφίγγεις κάθε που σου καρφώνεται πως κάτω απ το παιδικό σου κρεββάτι σου την έχει στημένη ένας κροκόδειλος από κείνους που (αλήθεια γιατί;) είδες στην εικονογράφηση του τελευταίου παραμυθιού που σου διάβασε η ιδανική σου μαμά, πριν σε φιλήσει για καληνύχτα.

Μετά είναι η δασκάλα σου που έχει όλες τις απαντήσεις κι ο συμπαθέστατος κύριος απ το ουράνιο τόξο της κρατικής, που σου μαθαίνει πράξεις, ζώα, χρώματα και χειροτεχνίες. Τα χρόνια περνούν και έρχεται η αποκαθήλωση. Εκεί κάπου στην εφηβεία αρχίζεις να αποδομείς την ιδανική μαμά σου, τον πατέρα σου που τελικά, ανάμεσα στις τόσες απαντήσεις, είπε και δυο τρεις μπαρούφες για να μην εκτεθεί ή -ακόμη ακόμη- για να σταματήσεις να τον ζαλίζεις. Ο καθηγητής έχει εγκαταλείψει το βάθρο προ πολλού- εκτός αν παίζεις στον κύκλο των χαμένων ποιητών- κι όσο για τον παρουσιαστή του ουράνιου τόξου, έχεις πια βάσιμες υποψίες ότι αυτό που έβλεπες και προβάλλεται ακόμη, ήταν πάντα μια κονσέρβα που έπαιζε για να περνά μηνύματα και να ελέγχει τη σκέψη σου.

Έπειτα είναι ο έρωτας. Ο πρώτος. Το φιλί που σε παραλύει και που γυρνώντας σπίτι σου είσαι τόσο σίγουρος πως έιναι γραμμένο στο μέτωπό σου. Αυτός ο πρώτος "σύντροφος"  έρχεται να γεμίσει το βάθρο που μετά από τόσα χρόνια με πυγμή κι επαναστατική αμφισβήτηση τόλμησες να αδειάσεις.

Κι είναι πολλά ακόμη στο ίδιο μοτίβο. Ιδανικοί ηγέτες. Ιδανική πατρίδα, ιδανικός λαός, ιδανικοί πολίτες, ιδανικός εαυτός, ιδανικό νόμισμα και ούτω καθ εξής.

Αλήθεια πόσες ζωές χρειάζεται για να γκρεμίσεις το βάθρο; Πόση δύναμη χρειάζεται για να αποτινάξεις την ανάγκη για ιδανικές καταστάσεις και ιδανικούς ανθρώπους; Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά με μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, όλο το οικοδόμημα αποδομείται. Ιδανικός δεν ήταν για την πλειοψηφία του κόσμου το 81 ο Αντρέας; Ιδανικός δεν ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που βγήκε απ τη ζωή σου ξαφνικά; Καταλαβαίνεις...
Στις 17 Ιουνίου οι έλληνες θα πάμε να ψηφίσουμε κι αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, 1 στους 3 τσιμπάει με μια πρόταση ιδανική...όσο κι ανεφάρμοστη.

Πόσο απελευθερωτικό θα ήταν, σε κάθε τομέα της ζωής μας, να μπορούσαμε να αρκεστούμε στο χρήσιμο, το σωστό, το εντυπωσιακό, το ηδονικό, το πρακτικό, το αποτελεσματικό αλλά όχι σ αυτό που φαντάζει ιδανικό, μυθικό! Αν είναι too good to be true, να σαι σίγουρος πως είναι έτσι ακριβώς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου