Όχι! Τα κακάκια του σκύλου σου δεν είναι χαριτωμένα!

Δεν ξέρω από που ξεκίνησε το θέμα, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται για μια απ τις πολλές παρανοήσεις, που συνόδευσαν το είδος μας όταν, εδώ και λίγες δεκαετίες, έφυγε απ' το όμορφο χωριό του με προορισμό την πρωτεύουσα... Λογικό. Σε ποιο χωριό κάθεται ο βοσκός να μαζεύει τα κακά του τσοπανόσκυλου (ή ακόμη περισσότερο αυτά τα αναρίθμητα που αφήνουν πίσω τους οι κατσίκες, τα προβατα κτλ κτλ); Να συμφωνήσω. Στο μεταξύ όμως, ήλθες κι εγκαταστάθηκες σε μια πόλη, που για να συναντήσεις χώμα πρέπει να κάνεις τάμα στον άγιο Φανούριο και το κοντινότερο πράμα σε στάνη που μπορείς να συναντήσεις είναι το ομώνυμο γαλακτοπωλείο στο κέντρο. Κι όπως κατάλαβες πως δεν ενδείκνυται η μικρή μας πόλη για φλογέρες και άρμεγμα, έτσι χρειάζεται σιγά σιγά τώρα, να προχωρήσουμε μαζί όλοι και στον επόμενο συνειρμό...Το βλέπεις, ότι έχει παντού μπετόν και κάδους για σκουπίδια. Πόσο μυαλό θέλει για να αντιληφθείς ότι το να αφήνεις τα περιττώματα του σκύλου σου, κάθε που τον βγάζεις βόλτα, δεν απέχει ιδιαίτερα απ' το να ρχεσαι και να τ' αμολάς εσύ ο ίδιος έξω απ την πόρτα μου;

Έχω την αίσθηση-βαθιά πεποίθηση είναι μάλλον- πως ο ορισμός του ζωόφιλου πρέπει λίγο να επαναπροσδιοριστεί (χωρίς σε καμια περίπτωση να διεκδικώ τον τίτλο προσωπικά). Δεν αρκεί, πάντως, να χεις έναν σκύλο και να τον ξαμολάς δεξια κι αριστερά σφυρίζοντας αδιάφορα.

ΜΑΖΕΥΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ ΚΑΙ  !@#!#@#

Κι ας το δούμε κι αλλιώς. Μένοντας στο κέντρο της Αθήνας, νιώθω κι εγώ πολύ συχνά να απειλούμαι, ειδικά όταν το βράδυ βγαίνουμε βόλτα με τον "συγκάτοικο". Ε λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο μέσο αυτοπροστασίας από τα κακάκια του τυλιγμένα στο προεκλογικό φυλλάδιο του Γιώργου Ανατολάκη (ένα από τα πολλά που 'χω κρατήσει κάβα απ΄ τις εκλογές για αυτήν ακριβώς τη δουλειά). Κραδαίνοντάς τα νομίζω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα...(εκτός από κατσαρίδα βέβαια).

Πως να στο πω, δες το κι έτσι. Κι έπειτα, με δεδομένο ότι τα σκυλάκια είναι και μία από τις αποτελεσματικότερες "παγίδες", σκέψου τι εντύπωση προκαλείς, την ώρα που σε κοιτά κανείς να αφήνεις τον σκύλο σου να ανακουφίζεται, δημιουργώντας έναν πρώτης τάξεως λοφίσκο που περιμένει ανυπόμονα να εγκλωβίσει την επόμενη σαγιονάρα που θα κάνει το λάθος -τα χει πει ο σοφός λαός αυτά εδώ και χρόνια με τις λάσπες και τις νύχτες κτλ κτλ- να τον διαβεί.

Κι επιτέλους, μην το αναλύουμε περαιτέρω. Η Αθήνα είναι γεμάτη περιττώματα ζώων σε βαθμό τέτοιο που σε κάνει να αναρωτιέσαι, ποιο είναι το πραγματικό ζώον της υπόθεσης.
Κι ύστερα, υπάρχει και το σοφό ρητό που είδα κολλημένο στο αυτοκίνητο μιας γειτόνισσας πρόσφατα: Αν σιχαίνεσαι να τα μαζεύεις, πάρε γάτα!